Er voor gekozen om vandaag maar weer es een dagje Texel te doen. Om 8.29 uur de boot opgereden en dan wegvaren om 8.30 uur. Dat was een hele strakke planning :).
Vanaf de boot gelijk naar het strand bij Paal 17 gereden en de honden op het strand gelaten. Noya is in mineurstemming en rent niet met Amy en Rebel mee; blijft constant naast me en kijkt steeds naar me. Daar is duidelijk wat mee aan de hand maar praten kan ze helaas niet. Bij Darius zag ik vanmorgen dat de plek waar de wrat zat nu inmiddels glazig wit is… Opgelost door hem een jasje aan te doen en die komt dus voorlopig niet meer uit. In de wond maar geen zonnebrandcrème en of zand. Hij is duidelijk wel een stuk levendiger door de medicatie.
Pippa aan de lange speurlijn haar weekminuten laten lopen. Ze valt Amy constant lastig door als haar schaduw te fungeren en tegen haar aan te botsen. Amy laat mij dit oplossen door een rondje om de buggy te lopen zodat Pippa daar wel vastdraait met haar lijn… Het wordt dus hoog tijd dat Amy haar eens te kennen geeft met een snauw/grauw dat Pippa moet dimmen. De zee in lopen heeft geen enkel effect meer om Pippa kwijt te raken want wat Amy kan, durft en kan zij ook gewoon.
Na deze wandeling de auto in om de voorspelde bui af te wachten. Even naar de winkel gereden en me daar tijdens de regenbui vermaakt. Bovendien kunnen de honden ook wel een pauze gebruiken. Zodra de bui weer over was, zijn we naar het strand gereden bij de Sluftervallei. Heerlijk rustig op het strand en hier een ontspannen wandelingetje gemaakt. Pippa heeft even goed gekeken bij de oefening van de Reddingsbrigade. Zeer interessant om te zien hoe ze iemand uit het water halen en stabiliseren op het strand. En dan mag je daar niet eens met kop en oren bovenop staan van je bazin…
Na de lunchpauze vertrokken naar het strand bij de vuurtoren. Dit is doorgaans een redelijk rustig deel door de breedte van het strand en het zwemverbod door de sterke stroming daar. Pippa lag heerlijk te dommelen in de buggy en de rest van de teamleden ook op rust gezet. Darius was het dagje uit al zat en ik was zijn fleecedeken vergeten in de auto, dus hij alleen maar op mij liggen. Hem later de rugzak maar gegeven om op te liggen want het is nou niet het uitzicht waar ik op zit te wachten en steeds 11,5 kilo op je ribben is ook best zwaar. Het weer klaarde ontzettend op, het werd ineens erg zonnig en het strand stroomde vol met badgasten en wandelaars. Van geen enkele hond last gehad deze keer; heerlijk rustig op het strand gezeten. Dit was echt genieten.
Terug naar de auto het wandelpad door de duinen gekozen, dit omdat het de kortste route naar de parkeerplaats is. Eventjes pittig met omhoog duwen maar door het zand bij de echte ingang is het ook zwaar werk. Op dit pad, met veel wandelaars, kruisten we een dame met een enorme loslopende Berner Sennen reu. Darius schoot daarvan geheel in de stress en zette de speenvarkenmodus op. Dan trek je wel de aandacht kan ik je vertellen… Mevrouw maar “Tommy, Tommy” roepen zonder enig effect maar aan de teamreactie zag ik al wel dat er totaal geen gevaar van te duchten viel. Dus maar gewoon doorsjouwen. Het komt alleen niet bij Darius binnen dat er niets engs te gebeuren staat. Ook wel logisch; je ziet wat slecht-je bent doof-je ruikt nog goed-en dan staat er ineens een kalf van een hond voor je snufferd. En dan kijk je nog es achterom en dan staat die hond op het pad maar te staan en alle wandelaars die van het strand af komen te blokkeren. Niemand durfde langs hem te lopen maar Tommy geniet van zijn dagje Texel hoor!
Alles weer inladen op de parkeerplaats en dan richting boot. Deze keer Pippa bij de bootparking even een plas laten doen zodat ze straks mee het dek op kan. Zo fijn dat ze dat plassen op commando nu echt overal wil doen. Vervolgens in de wachtrij de achterklep van de auto open gezet maar Pippa trok totaal geen aandacht van andere wachtenden: die lag prinsesheerlijk te slapen. Op de boot Pippa aangelijnd en de trappen op getild naar het buffetgedeelte draaideuren. Haar heel voorzichtig op de gladde vloer gezet en haar even laten rondkijken. De blij-ei-modus gaat gelijk aan bij het zien van zoveel mensen en met enige moeite heb ik een kop koffie bemachtigd. Plaatsgenomen op een drukke plek bij het raam en dan maar zien wat er gebeurt. Je ziet dat Pippa alles registreert (beweging boot, meevliegende meeuwen, lawaai) maar geen spoor van stress of angst vertoont. En maar in die kwispelmodus blijft naar werkelijk iedereen. Ben na deze gewenning maar gaan oefenen met zit en af tot het bijna tijd was om weer naar de auto te gaan. Wilde wel vóór de mensenmassa uit, de trappen weer af met bijna 11 kilo hond op de arm.
Bij thuiskomst was Pippa natuurlijk compleet bijgetankt dus moest er eerst nog een half uur gespeeld worden voor ze eindelijk toe was aan nachtrust.
Lees verder: Dagje Texel
Bende van ellende 
Plaats een reactie