Blij ei is geen doetje

Met enige regelmaat ga ik hier in de buurt over een voetgangersoversteek waar ik voorrang heb, maar meestal niet krijg. In verband hiermee loop ik dus vaak maar om als ik de honden mee heb. Vanavond was dat geen optie en op hoop van zegen de weg maar over en wachten in het midden. Komt er een automobilist aan die overduidelijk ziet dat ik wil oversteken (-ik draag een reflectiehes met knipperende lichtjes en mijn honden zijn voorzien van lampjes-) en die hard gas bij geeft om te verhinderen dat ik kan oversteken. Ik sleur Amy snel vanuit de voorste positie naar achteren en schreeuw hem na: “Hé ik heb hier voorrang!” Meneer begint keihard te toeteren, stapt idioot hard op de rem en gooit de autodeur open, begint tegen mij te tieren en lijkt uit te willen stappen. Op dat moment stopt er achter hem nog een auto en deze automobilist start de discussie met mij. De agressieveling negeer ik volkomen en de andere automobilist leg ik netjes uit wat die haaientanden op het wegdek betekenen. Meneer geeft aan dat die haaientanden niet gelden voor voetgangers – voetgangers hebben alleen maar voorrang op een zebrapad. Tegen zulke lui valt echt niets in te brengen dus ik heb meneer maar gezegd dat ik een andere mening heb en ik heb hem een hele fijne avond gewenst waarop beide auto’s gelukkig doorreden.

Op dat moment realiseerde ik me eigenlijk pas echt, dat de hond die direct naast mij kwam staan toen meneer begon te tieren, Pippa was. Mijn blije ei die echt uitzinnig veel van alle mensen houdt, staat een halve meter van mij af, schuin naast mij richting de herrieschopper gepositioneerd. Stijf uit en met de staart recht naar achter en dan heb ik zelf wel een beeld welke intense blik daar bij gaat.. .. De felblauwe knipperlamp op haar rug zal dit mooi bijschijnen. Heel erg lekker vind ik dit – maar ik ben er wel stomverbaasd over.

Dan schudt het hele team zich even lekker uit en gaan we op huis aan. Voorlopig de andere route maar weer nemen..