In verband met het mooie weer ’s morgens al op pad richting Grolloo. Van te voren een route bedacht van een uur of twee zodat ik bij de auto nog even een kop thee kan drinken voor de training aan en Pippa ook nog even een middagdutje kan doen.
Op de parkeerplaats komt ons al een blije Golden Retriever tegemoet. Die wordt teruggeroepen met “Pippa hier” en daarop duurt het even twee tellen en gaat mijn Pippa in de autobox aan het blaffen. Vrij vertaald:: ik wil wel hier graag opvolgen maar mijn kenneldeur zit nog dicht! Mevrouw roept haar hond weer en mijn Pippa antwoordt weer op dezelfde manier. Ik vertel mevrouw dat ik ook een Pippa bij me heb en ze verteld mij weer dat ze hier vaak afspreekt met andere hondenbezitters en dat haar Pippa nu denkt dat ze een date met ons heeft. Ik ga verder met de buggy in elkaar zetten en mevrouw moet haar Pippa weer roepen omdat die steeds bijna hinderlijk met kop en oren in mijn buggy staat te kijken. Mijn Pippa begint nu helemaal als een dolle te blaffen en ik zeg: Pippa Klaar! Dit werkt voor de Golden, die aftaait naar zijn eigenaresse, en dit werkt voor de Vizsla die stil wordt.
Dan heerlijk aan de wandel. Prachtige herfstkleuren en veel paddestoelen. Onderweg zie ik in de verte een manspersoon in de struiken staan langs het pad. Vlakbij zie ik dat het een oude man is die zijn fiets in de bosjes heeft geparkeerd om (naar later blijkt) te gaan wandelen. Maar Pippa ziet ineens iemand opdoemen en dat komt haar niet goed voor. Ze borstelt, gaat op haar achterpoten in de buggy staan en blaft keihard. De Borders en Cairn lopen stoïcijns door, maar zij gaat nog even door met blaffen. In mijn hoofd de tweestrijd want dit is wel heel fijn als je alleen op pad bent maar dit gedrag kan ik op de camping nou juist weer niet gebruiken. Split second de beslissing gemaakt om haar te benoemen dat het goed is + dankjewel. Ze hield gelukkig haar mond en bleef nog een tijdje geagiteerd (geborstelde rug). Maar even nadenken over een manier van hoe in de toekomst om te gaan met een waakse hond zonder dat die haar waaksheid verliest.
Het wandelt zo lekker weg dat ik de tijd een beetje uit het oog verlies en op een gegeven moment heb ik nog maar 40 minuten om bij de auto te komen en op tijd bij de jachttraining te zijn. Oepsie, dus doorstappen, bij de auto snel de honden er in, buggy uit elkaar en in de auto, jas uit, jachtvest aan, slok drinken en rennend naar het trainingsveld waar ik als laatste van onze groep arriveer. Blijkbaar met een kop als een boei want Robin vraagt direct wat ik wel niet gedaan heb. Vervolgens denkt iedereen dat je gek bent als je zegt: “hier achter drie uur gewandeld maar de tijd een beetje uit het oog verloren”. Robin vroeg wel gelijk: “met die hond???” Als je dan vervolgens zegt dat die hond lekker in de buggy zat vind iedereen je nog gekker. En dat is ook zo 🙂
Vooruit sturen ging niet lekker want mijn voorgangster was een lading brokjes verloren. Ik dacht het zelf handig op te lossen door vóór de brokjesvalplaats te starten. Pippa probleemloos vooruit maar ik kreeg gelijk: “stop es met die hond als een baby te behandelen. Verder weg!!” te horen. Gemeld dat ik dat doe omdat er brokjes liggen maar ik moest toch verder weg proberen. Best gepikeerd verder weg gaan staan en dan stopt Pippa inderdaad op de gemorste brokjes plek om te gaan kanen. Dus ik lekker assertief: “kijk Robin, DAT bedoel ik dus.” Waarop hij zegt: “dan ga je toch diagonaal staan! Maar verder weg!!” Nou dat had ik inderdaad zelf ook wel kunnen bedenken, dus verder dan ooit van de markeerpaal gaan staan en Pippa vooruit gestuurd over een heel lang stuk. Foutloos…zucht.
Dan hond bij je roepen over een hele grote afstand. Ik mocht als eerste starten en als een kanonskogel kwam ze op me af. Ze kwam echt veel te hard aan en ik zag dat ze zich dat zelf ook realiseerde dus ik ben heel bewust stil blijven staan en heb mijn knieën van het slot gezet, terwijl zij het zelf keurig oploste door naast mij te stoppen en dan weer voor me te komen. Zó knetterhard over het weiland vliegen is helemaal haar ding. Nog wat andere oefeningen gedaan en de training afgesloten met zwemmen. Van al dat gerace had ze blijkbaar dorst gekregen dus de eerste zwemtocht maakte ze al drinkend. Bijzonder typje dit hondje.
Voordeel van zo’n middag is dat je de honden ’s avonds niet meer terug ziet, dus rustig avondje. Ook wel es lekker. En zo’n hele dag buiten kunnen zijn is toch ook echt een cadeautje.
Lees verder: Boswandeling en training
Bende van ellende 
Plaats een reactie