Socialiseren kun je leren

Pippa mocht vandaag mee naar de hondenschool om even kennis te maken met de Australian Shepherd van een goede kennis. Binnenkort moeten ze namelijk een dagje in één huis doorbrengen en dan vind ik het fijn om te weten of het klikt ja/nee. In het bos, op weg er naar toe kom ik een echtpaar tegen met twee ruwharige teckels aan de sleurlijn. Ik ga dus in de berm naast het pad staan wachten met mijn hond onder appèl, dat was althans mijn bedoeling. Mevrouw gelijk op afstand te roepen: “o, dat is nog een jonkie.” en nog meer van dat babygeblaat en voor ik er erg in heb laat meneer zijn teckel nog meer lijn en zegt: “dan moeten ze even socialiseren. Dat is heel erg belangrijk” Teckel gaat liggen en Pippa kruipt dichterbij over de grond en teckel hapt naar haar snuit. Meneer zegt: ” lief zijn! “. Pippa snuffelt nog even voor de vorm en loopt met mij mee als ik besluit maar gewoon door te lopen. Zij totaal niet onder de indruk maar ik was werkelijk stomverbaasd. Heb ze nog wel even netjes een hele fijne dag gewenst.

Kennismaking met de Aussie ging voortreffelijk. Pippa vindt hem leuk, heel erg leuk. Zij nam zijn dikke kop gelijk met haar voorpoten in een enorme nekklem en ik verwachtte een correctie maar hij draaide weg en legde vervolgens alleen zijn kop maar op haar rug. Hij liet haar even het gewicht voelen en toen dimde ze in. Ze heeft even met hem mogen spelen maar ook hier is het: zei je niet doen? doe ik het nog een keertje. Verder lost hij het ongewenste gedrag (met name die smakpoten overal op hem) op met gewoon negeren en wat anders gaan doen. Heerlijk. Ik zie een dag voor die twee samen wel zitten.