Als we vandaag de korte lunchronde doen door de wijk, komen ons twee ambulances voorbij met zwaailicht en sirene. Pippa staat dan op haar achterpoten, hangend in de lijn, om niets van deze hele toestand te missen. Ze houdt ze scherp in de gaten tot ze uit het zicht verdwijnen. Wij lopen verder en als ik de ambulances geparkeerd zie staan op mijn eigenlijke route, sla ik af op de eerste weg naar huis om daar niet langs te hoeven. Maar dan komt de traumaheli over en ik voorzie direct waar die gaat landen: in het speeltuintje waar wij op dat moment langs lopen. De heli vliegt een rondje en Pippa staat al weer op haar achterpoten de heli te volgen die boven haar cirkelt en de landing inzet. Op dat moment wil ik zo snel mogelijk naar huis maar sleep daarbij het hele stuk een zeer onwillige Vizsla van dik 15 kilo achter mij aan. Thuis blijft ze in de gang staan kijken naar het gebeuren waar ze nog net iets van kan zien en als de heli na een dikke twintig minuten weer opstijgt, zit zij weer voor het raam in de gang te koekeloeren.
Een kennis van mij noemt dit: The fear of Missing Anything en hij deelt mijn angst hiervoor. (Zijn eerste hond is doodgereden door een bus.)
Komen we hier laat op de avond in het donker buiten iemand tegen: Pippa moet en zal er (grommend) op af. Niet naast mij blijven staan, niet naar huis willen of zo, nee polshoogte nemen.
Een goede recall heb ik hiervoor niet bij haar en daar moet ik nu echt aan gaan werken want mevrouwtje trekt hierin vooral haar eigen plan. In de gebieden waar ik graag wandel kan dat beslist niet. Even goed overdenken hoe dit aan te vliegen…
Bende van ellende 
Plaats een reactie