Ze doen niets hoor…

En dan is het weer es zover: loop je in de Nienoord (aanlijn gebied) komen er midden in het bos twee grote loslopende Argentijnse doggen om de bocht van het wandelpad. Op dat moment zakt mijn hart werkelijk naar mijn tenen en ik denk de twee borders de vrije lijn te geven maar geef per ongeluk ook de lijn met de Cairn weg. Da’s heel erg dom want die onderneemt direct aktie. Rebel stopt grommend de voorste hond die vervolgens rustig gaat zitten en de eigenaresse komt nu ook om de bocht en roept de honden uitermate kalm bij haar. Tegenwoordig is het zo dat als Rebel gromt – Pippa blaft (die twee hebben een pact gesloten volgens mij). Ik grabbel de lijn van Rebel terug terwijl Pippa uitzinnig doorblaft tot ik het expliciet verbied en zie dan vanuit mijn ooghoek Noya ook bij de vrouw plaatsnemen. Zij heeft nu twee doggen links en rechts en in het midden een dementerende slechthorende Border Collie. Aaaargh.

De vrouw op afstand uitgelegd dat ik een kwaaie kleine heb en dat ik wel even wacht tot ze gepasseerd is. Wij wachten even aan de kant van het pad in het bos zelf; nu met drie honden onder appèl. Zij moet er erg om lachen en zegt dat haar honden helemaal niets doen, dat het altijd die kleintjes zijn… Gelukkig neemt ze op haar route ook mijn ouwetje weer mee die keurig bij ons aansluit. Wat een chaos weer.