Op fietse

Amy vandaag weer zielsgelukkig gemaakt met een fietsrondje door het Nietapster bos. Mevrouw is weer in training voor een canicross-wedstrijd in december. Buiten de auto is ze al in wedstrijdmodus en er al twee keer vandoor voor ik mijn fiets van de auto gehaald heb. Dus maar aan de afsluitingsbalk van het bospad gekoppeld om te voorkomen dat ze zich blesseert met dat heen en weer racen met koude spieren. Uiteraard is ze er niet van gediend om vastgezet te worden dus jammeren en blaffen. Dan eindelijk het bos in en na een stukje warmlopen lekker racen.

Bij het fietpad liep een Engelse Mastiff los; eigenaar op grote afstand er achteraan. Zelf afgestapt en gewacht tot meneer de hint begreep en probeerde zijn hond aan te lijnen. Dat duurde wel even en de hond kwam mij veel te dichtbij naar de zin dus Amy aan de zijkant van de fiets neergelegd zodat ik haar eventueel kan verdedigen met de fiets zelf. Meneer lijnt de hond toch nog aan en geeft mij groen licht om door te fietsen. Ik vraag nog: kan zij er op volle snelheid langs? “Tuurlijk” zegt meneer en ik geeft Amy vrij. Precies waar ik bang voor ben gebeurt: Amy schiet er op idiote snelheid ruim langs (ze moest ja stil liggen en dat zint haar totaal niet-dus snel de verloren tijd inhalen) en meneer zijn arm schiet zowat uit de kom omdat zijn Mastiff de achtervolging inzet. Het pad uitgereden en weer gekeerd en dan maar hopen dat je dat stel niet weer tegen komt…

Op het fietspad zelf was het druk ondanks het slechte weer, dus maar de route door het bos zelf gekozen. Lekker al die blubber… en dan komen we die Mastiff uiteraard toch weer tegen op het pad richting auto. Ik wacht nog netjes met Amy op Lie down omdat meneer zijn hond al aan het roepen was, deze keer schoot het bakbeest zijn baas gewoon voorbij richting Amy. Baas met een houding van ach laat ook maar… Het moment afgewacht dat ze de reu te snel af zou kunnen zijn zonder confrontatie, en haar linksom vrij gegeven en zelf de fiets tactisch stilgezet zodat ik voor de Mastiff uitkwam. Amy ondertussen vooruit blijven sturen en de bocht om gestuurd het bos in en daar op Lie down gelegd. Fantastisch toch zo’n hond?! Even kort gesproken met de Mastiff-eigenaar en weer door naar Amy die nog steeds keurig ligt te wachten uit mijn zicht. Haar nog even een stukje lekker laten racen en daarna rustig laten uitlopen. Helaas moet ze dan altijd een sloot in of een diepe plas. Vandaag koos ze een ongelooflijk stinkende plas stilstaand water. Stinkend terug de auto in. Brrr.

’s Avonds met Pippa naar de Welkoop. Het was er zo enorm druk dat ik haar toch maar in de auto gelaten heb. Die blik die ik van haar kreeg… mevrouw wist donders goed waar we waren. Maar de schatkist is weer aangevuld onder toeziend oog van Pippa. Nu weet ze waar het staat dus opletten met de kastdeur voortaan want het deksel sluit momenteel niet helemaal meer af…