Trainingsfeestje

Vanmiddag weer naar jachttraining geweest: lang getwijfeld of het wel een goed idee is door de operatie van onlangs, maar in principe mag ik weer autorijden en Pippa is echt toe aan een intensievere training dan ik haar thuis kan bieden.

Deze thuisblijfweken geoefend op zit en af uit het zicht en puzzelen en zo, maar lekker los is het Pippamonster bij mij niet geweest.

Op de parkeerplaats bij het trainingsveld, Pippa eerst nog in de auto gelaten en een rondje gedaan met de andere teamleden. Die drie kunnen dus prima op commando rechts van mij lopen maar blijkbaar niet als ik mijn linkerhand niet kan gebruiken. Dus gezellig was het niet echt, omdat ik ze steeds weer op stem rechts in de berm moest sturen. Noya snapt er dan ineens ook helemaal niets meer van door haar toenemende dementie en durft dan niet meer door te lopen en dat stopt ons nog meer. Aaargh.

Dan met Pippa naar het trainingsveld en starten met door elkaar heen lopen. Geen groot succes met de lijn van een stuiterende Pippa in mijn rechterhand. Gelukkig ging het zit en af en diagonaal vooruit sturen dan wel weer heel erg goed. In verband met de aankomende jaarwisseling heeft Robin ook een aantal keren geschoten tijdens een speelmomentje. Het schieten boeit Pippa gelukkig totaal niet.

Deze keer ook iets nieuws voor ons beiden en voor mijn trainingsmaatje met Duitse staande: vooruitsturen vanaf de bosrand naast het trainingsveld. (De rest van de groep moest het op de gebruikelijke afstand uitvoeren.) De Duitse staande komt vanaf het bospad het trainingsveld op gestoven en is dan ineens overduidelijk in de war: hij stopt, zoekt, kijkt es om naar de baas en stopt helemaal. Vanaf de stopplek wordt de Duitser alsnog vooruitgestuurd. Robin legt ons ondertussen uit, dat dit voor de hond supervreemd is de eerste keer/keren. Bos-zandpad-bossages-grasland.. allemaal anders dan anders, veel variatie en dus erg moeilijk voor de hond. Robin stuurt dan ons die kant op. Pippa loopt keurig rechts van mij (zij wel) naar het bordje verderop in het veld. Daar leggen we een stukje superlekkere worst op het ontbijtbordje en dan is het vervolgens een heel lang stuk lopen naar de plek aan de bosrand. Ik zet haar naast me op zit en stuur haar daarna vooruit. Ze schiet er werkelijk van door; op vol vermogen in één lange haal naar het bordje lekkers. Voor ze de worst daadwerkelijk volledig doorgeslikt heeft, fluit ik haar en ze komt zó uitzinnig gelukkig terug racen dat ze me nog net niet omver rent. Vanaf de zijkant hoor ik meerdere keren “prachtig!” vallen als ze onderweg is, maar ik heb toch verreweg het aller-allermooiste uitzicht op een gelukzalige Pippasnoet. Dit is echt helemaal van ons beiden en het raakt mij diep.

Samen met Robin en trainingsmaatje F loop ik al kletsend terug naar de parkeerplaats en F zegt onder het lopen tegen mij: “die hond doet écht alles voor je”. Hij heeft weer es helemaal gelijk.