En dan kijk je bij het opstaan uit het raam en zie je sneeuw liggen: behoorlijk wat sneeuw…. Uitgerekend vandaag staat de operatie-afspraak in Woerden. Erg vroeg vertrokken en al glibberend richting snelweg en glibberend over de snelweg tot aan Heerenveen. Daarna werd het gelukkig stukken schoner op de weg. Ondanks alles op tijd aangekomen bij de kliniek waar ik direct voorzien werd van een bak koffie. Ondertussen lag Pippa onder de tafel te bonken met haar zwiepstaart naar andere wachtenden en vervolgens in ultrablije modus met dierenarts Robert mee naar de behandelkamer. Op de behandeltafel gaat het blije feest nog even door terwijl Robert controleert of de operatie doorgang kan vinden. Hij is blij met de feestbeestmodus en verteld ondertussen dat sommige honden hem al bijten bij het onderzoek. Hij ziet geen redenen om de operatie niet uit te voeren en ik hou Pippa al pratend heel rustig in mijn armen terwijl het slaapmiddel toegediend wordt. Ik ben er uitermate tevreden over hoe ontzettend rustig dit alles gaat.
De paraveterinair neemt de slapende Pippa mee en bij de balie krijg ik nogmaals te horen wat ze gaan doen. Tijdens de operatie wordt besloten of ze de techniek met botpennen gaan gebruiken of de Patella Rapid. Probleem met het geval Pippa is, dat de knieschijf er naar buiten toe uitgaat en de Patella Rapid is daar niet op gebouwd; die houdt rekening met een knieschijf die er naar binnen toe uit gaat. Maar voor alles is een oplossing volgens de dierenarts en hij overweegt de Patella Rapid er eventueel omgekeerd in te zetten als het nodig is. Ik teken een overeenkomst waarin staat dat ik begrijp dat er dingen verkeerd kunnen gaan, dat ik het afgesproken bedrag dien te voldoen, enzovoort en waarin verklaard wordt dat de dierenarts zich fit voelt voor de operatie en over de benodigde kennis en kunde beschikt enzovoort. Robert oogt erg enthousiast over het vooruitzicht deze operatie uit te mogen voeren. Pippa is een speciaal geval.
Na de operatie zullen ze me bellen hoe het gegaan is en waarschijnlijk mag ik Pippa dan weer ophalen tussen 13.30 en 14.30 uur. In de tussentijd moeten wij ons gaan vermaken. Ik besluit naar Kasteel Ter Haar te gaan en daar een teamwandeling te maken in de omgeving. Er ligt nog sneeuw dus dat is vast een prachtig gezicht.
En mooi is het daar zeker! Het was dan ook redelijk druk met wandelaars in de parkomgeving van het kasteel. Veel vogels gespot, onder andere een ijsvogel, ooievaar en halsbandparkieten. Helaas wel woorden gehad met andere hondeneigenaren die hun hond los lieten lopen in aanlijngebied en daarbij niet onder controle hebben en dus in mijn persoonlijke cirkel terecht komen. En doordat Noya recent geopereerd is staat Rebel nog een beetje in de over-beschermde-modus. Zeker als ik actief uitstap richting losloper en vertel dat ie kan opzouten. Daarmee verstrek ik de kleine man klaarblijkelijk een vrijbrief tot actieve verdediging. De vreemdste kwam ik vlakbij de parkeerplaats tegen; een stel met een herdershond aan lange sleurlijn en een kleine hond van een onbestemd ras. Deze mensen zag ik het park naast mijn wandelpad in gaan en voor ik het wist kwam deze herder grommend en met ontblote tanden door de afscheidende heg heen en raakte Noya hierbij bijna. Andere wandelaars op het pad reageerden geschrokken maar de eigenaar van de herder moest er heel erg om lachen. Noya ging enorm hoesten door de opwinding en Rebel was helemaal woest. Meneer hengelt ondertussen zijn hond weer binnen en ik vraag heel beheerst wat hij hier nou zo grappig aan vindt. Hij antwoord lachend met: “ach, zoiets gebeurt gewoon een keertje”. Fout antwoord. Hem even in nette bewoordingen uitgelegd wat ik er van vind en hem op mijn nog steeds hoestende hond gewezen. Toen had hij ineens wel fatsoen en vroeg hoe het met haar ging. Waarom tref ik nou altijd dit soort lui? Stukje verder gelopen naar een bredere strook gras en Noya op adem laten komen en Rebel gerustgesteld. Op dat moment belde de dierenarts dat de operatie achter de rug was en ook nog es geslaagd. Volgens hem kon het niet beter gedaan dan deze keer. Het was wel wat tegengevallen doordat ze er eerst vanuit gegaan waren dat de aanhechting op het scheenbeen goed was, maar bij de controle bij het sluiten van de wond, bleek dit helaas niet het geval en moesten ze dat alsnog anders doen. Ook moest de hele groeve waar de knieschijf normaal gesproken in glijdt, helemaal uitgeboord worden. Ook dit komt zelden voor. Maar ook dat vonden ze uitermate goed gelukt. Lichte schade aan de knieschijf doordat deze al maanden langs het bot schuurt. Zodra Pippa goed wakker is zou ik weer gebeld worden.
Teruggegaan naar de auto voor koffie en een broodje en daarna maar naar de praktijk gereden. Daar hoorde ik Pippa al wat jammeren en aansluitend de paraveterinair sussend antwoorden. Daarna liep de paraveterinair de wachtkamer binnen om mij te begroeten en om vervolgens mijn assistentie te vragen om de infuuscanule te verwijderen. Ze dacht het in haar eentje niet probleemloos voor elkaar te krijgen bij juffrouw wriemel. Met haar meegelopen naar het uitslaapkamertje en Pippa begroette me daar met zo’n hartverscheurend gehuil dat ik haar eerst alleen maar getroost heb. Terwijl ik haar kop in mijn handen hield kreeg ik een heel jammerverhaal te horen en na wat geruststellende woordjes was dat gelukkig klaar want het breekt mijn hart. De canule kon nu probleemloos verwijderd en er moest alleen nog een pijnstiller ingespoten worden. En die stof prikt dus blijkbaar behoorlijk.. Op dat inspuitmoment huilde Pippa keihard en ze kroop zó bij de paraveterinair op schoot om getroost te worden. En die deed dat dan ook uitgebreid; ondertussen wrijvend over de plek waar ze ingespoten had. Daarna Pippa losgekoppeld van de korte lijn waarmee ze aan de wand vastzat en aan de riem meegenomen naar de auto. In kleine stapjes en met kleine pauzes liep ze dat redelijk goed. Af en toe even op de geopereerde poot rustend maar meestal op 3 poten en zwaar leunend tegen mijn been. Via de loopplank haar de auto ingewerkt en wat extra dekens overgedaan en in een stuk teruggereden naar huis. Nu gelukkig zonder sneeuw.
Thuis had ze nog helemaal niets te koop en ik had het geluk dat mijn bestie de honden uit kon laten. Ook aan hem moest Pippa wel even vertellen dat ze wat vreselijks meegemaakt had, ondertussen zijn arm vasthoudend met 2 poten. Dat verschrikkelijke geluid hoop ik nu echt nooit weer te horen. Eten wilde ze niet en de pijnstiller en de antibiotica en pijnstilling ging er slecht in. Ze smakte en schuimde in de bek dus waarschijnlijk was ze gewoon te misselijk. Rond bedtijd het kampeermatras en de slaapzak uitgerold in de buurt van de bench van Pippa, de teamleden opgesloten in benches en de benchdeur van Pippa opengezet zodat ik haar snel kon aanraken als ze onrustig was. De paraveterinair had namelijk gewaarschuwd dat veel honden rose olifantjes zien bij het uitwerken van de narcose. Nou volgens mij zag Pippa een hele kudde rose olifantjes. Steeds weer jammerend, half overeind komend, kop schudden en heel veel piepen. Maar gelukkig goed te troosten dus uiteindelijk mijn hand maar onder haar koppie in de bench gelaten tot 4.00 uur. Dat was het tijdstip voor nieuwe pijnstilling en die slikte ze, met haar duffe kop, zonder enig probleem door toen ik die op haar tong legde. Vanwege mijn ondertussen zeer koud geworden arm, mijn bed maar zowat in de bench gelegd en met Pippa d’r kop op mijn matras, stijf tegen mijn hoofd en nu geluidloos, doorgeslapen tot half 8.
Bende van ellende 
Plaats een reactie