Hechtingen verwijderen

Tien dagen na de operatie: de hechtingen mogen er uit bij Pippa! In overleg met de kliniek in Woerden laat ik dit doen bij mijn eigen dierenarts. Ruim voor de afspraak aan, heb ik Pippa een kalmeringspil gegeven maar als het tijd is om naar de dierenarts te gaan, is Pippa in een ware feeststemming. Helemaal als we buiten een stukje verder lopen dan dat we de afgelopen dagen hebben gedaan. De auto ontgrendelen geeft haar nog meer het idee van een aankomend feestje en ik krijg haar met de nodige moeite in de kofferbak getild. Als ik aanstalten maak om haar op te tillen, gaat ze namelijk graag alvast op haar achterpoten staan en da’s nu uiteraard helemaal niet de bedoeling. Hiermee kom ik tot het inzicht van de dag: pak de loopplank er dan ook gewoon bij….

Tien minuten te vroeg bij de praktijk aangekomen, heb ik Pippa eerst in de auto gelaten zodat ik me in alle rust aan kan melden. In de wachtruimte is het nog erg druk maar de deur van de spreekkamer staat open. De dierenarts kijkt mij lichtelijk verbaasd aan en komt dan op me afgelopen. Hierop vraag ik hem of ik nu aan al aan de beurt ben. Zo ja, dan haal ik Pippa even uit de auto. Bij deze dierenarts is Pippa nog niet eerder geweest dus ik leg hem kort uit dat Pippa een beetje van het adhd-type is. Ik vertel ook dat ik haar een kalmeringspil gegeven heb en dat ze zelfs nu nog erg druk loopt te doen. Hij loopt met mij mee naar de deur en ik til Pippa uit de auto en draag haar naar de praktijk. De dierenarts lacht zich een hoedje om de naar zijn mening wel erg grote kap en houdt vervolgens de deuren van de praktijk voor mij open. Nu kan ik gewoon probleemloos doorlopen naar de spreekkamer en als ik haar daar binnen al stuiterend neer zet en ze met haar knuffelbeer begint te gooien, vraagt de dierenarts: “die pil, is dat meer dan 5 uur geleden of is dat spul drie jaar over de datum?”

Hij loopt de deur weer uit en roept de veterinair in opleiding met de toevoeging ik heb hier minstens drie man bij nodig. Mij slaat ie lachend op de schouder en zegt dat was een grapje hoor. Met z’n drietjes krijgen we Pippa snel op de zij en de veterinair neemt Pippa in houdgreep over van de dierenarts. Wat een rust; ze blijft keurig liggen terwijl ik haar kop aai en de dierenarts ondertussen de hechtingen eruit haalt. Door de opmerking van de dierenarts: tjonge wat zit die hechting aan de binnenkant joh, realiseer ik me pas dat de chirurg het litteken wel uitermate mooi heeft weggewerkt. De kap moet er nog minstens 7 dagen om blijven omdat de herstellende wond jeuk geeft en we willen uiteraard niet het risico lopen dat Pippa de boel stuk bijt. De dierenarts vraagt mij netjes of hij Pippa naar de auto terug moet dragen; als dat van mij niet hoeft houdt hij alle deuren voor ons open zodat we zó de praktijk weer uit zijn. Op naar huis met de stuiterbal :).

De avondwandeling verliep al net zo chaotisch. Met moeite blijven zitten in die buggy en als Rebel ook nog es aangeeft dat er groot gevaar dreigt, lijkt er geen verstand meer in Pippa te zitten maar valt ze vol verve haar bestie bij. En als zij boos is, gaat ze op haar achterpoten staan bij het blaffen; een no go op dit moment. Met heel veel moeite hou ik haar op 4 poten in de buggy en sus ik ondertussen Rebel. Het grote gevaar: een man die in het pikkedonker zijn groene container aan het wassen is in de sloot. Tja, dat zien wij niet zo vaak hè?