Zoals de afgelopen maanden al gebruikelijk geworden is, wacht ik heel stilletjes in mijn bench tot de afdeling voedselvoorziening en vermaak beneden is. Eerst laat ze die kleine uit de keukenbench, dan worden die blije Borders even geknuffeld en gaan de gordijnen open. Op dat moment start ik met een speeltje in mijn bek mijn dagelijkse vreugdedansje in de bench. Sinds kort wordt daar niet meer over gemopperd door de voedselvoorziening; eerst mocht ik dit dansje niet maken omdat die beweging volgens de chirurg niet goed voor mijn geopereerde knie zou zijn. Volgens mij heeft die man er totaal geen verstand van want ik draai helemaal prima maar enfin, als de voedselvoorziening zegt dat iets niet mag dan luister ik er toch maar naar. Je weet maar nooit.
Omdat ik van al dat gedans wel heel erg nodig moet plassen, mag ik als enige even met de voedselvoorziening naar het grasveldje naast mijn huis. Ondertussen koekeloer ik even goed in de tuin van de achterburen of mijn vrienden de witte herders al buiten zijn. Helaas is het daar vandaag nog te vroeg voor dus snel weer naar huis, waarbij ik behendig de palen die we tegenkomen ontwijk. Voedselvoorziening test mij geregeld uit door een andere route te kiezen waardoor we allebei aan een andere kant van de paal uitkomen. Maar ik ben zo slim dat ik daar niet meer intrap; zodra ik het merk dat ze dat doet, stap ik al terug en kies dezelfde route als de voedselvoorziening. Bij binnenkomst mag ik lekker in de keuken en de gang doen wat ik helemaal zelf wil. Als mijn speeltjes er nog niet liggen begin ik alvast met opruimen: schoenen van de voedselvoorziening zet ik bij de voordeur en ik check of er gisteren nog iets achtergebleven is op de keukenvloer. Als er niets ligt, steek ik gewoon mijn neus in de compostvat-emmer en diep ik daar wat leuks op. Met een stukje uienschil kan ik mij ook prima vermaken tot mijn speeltjes gebracht zijn. Als de emmer te strak vastzit, kijk ik even of de voedselvoorziening nog iets kleins achtergelaten heeft op de eetkamertafel. Daar kan ik namelijk prima bij en ik blijf keurig met vier poten op de vloer zodat de voedselvoorziening niets in de gaten heeft. Zorg is wel, om niet bij het wegnemen al te gaan smakken en kauwen want dan moet ik het altijd teruggeven. Dit heb ik prima door, dus ik neem het tegenwoordig gewoon mee naar mijn verzamelplek bij de voordeur en ga daar liggen smakken en kauwen. Het is echter wel zaak om wat je leent, direct weer uit te spugen als je de voedselvoorziening “van mij!!!” hoort roepen. Doe je dat niet dan wordt ze kwaad joh! Maar als je het direct voor haar uitspuugt kom je overal mee weg. Ik zie heus wel dat ze dan eigenlijk heel erg om mij moet lachen. En als je na het uitspugen ook nog wat goede teigetje-sprongen maakt is er geen vuiltje aan de lucht en kun je weer verder met ongein uithalen. Maar dat niet verder vertellen hoor!
Als de leidinggevende eindelijk haar bak voer leeg heeft, moet ik naar de gang met de deur dicht zodat ze de andere huisgenoten in de kamer aan de riem kan doen. Met mij samen vind ze dat geen goed idee. Snap ik niet, want het is erg leuk om tijdens het aanlijnen Amy op de kop te springen. Dan krijg je er geen straf voor! Van Amy dan, want voedselvoorziening gaat me dan “Hou op!” noemen en daar wordt ze niet aardiger van. Maar goed, gewoon niets van aantrekken. Je kunt daar ongestoord mee door gaan tot de voedselvoorziening me bij mijn baard pakt en dan nogmaals “Hou Op!” Zegt. Dan moet je stoppen want daarna blijft ze niet meer zo aardig. Maar als je je dan gewoon van je beste kant laat zien (en daar ben ik supergoed in) kun je gewoon weer opnieuw beginnen. Maar hé, ik dwaal af.. we gaan als alles aangelijnd is naar buiten. Voedselvoorziening wil dat je wacht tot zij zegt dat je naar buiten mag. Dat kan ik heel goed en ik let ook heel goed op dat ze het écht zegt dat het mag, want anders ga je zo weer naar binnen en gaat de deur dicht. Voedselvoorziening moppert dan ook nog es; blijkbaar vindt ze het heel belangrijk dat ik wacht bij openstaande deuren. Maar ik kan dat! Zelfs als de leidinggevende vergeet dat je niet door mag lopen en gewoon naar buiten sjouwt; dan wacht ik wél netjes. Als we dan eindelijk naar buiten mogen zorg ik dat ik voorop loop naast Amy. Dan is het vervolgens een verrassing of we rechtdoor gaan richting parkje of linksaf voor een lange wandeling. Tegenwoordig gaan we vaak linksaf; prachtige route vind ik dat. Veel te lezen onderweg en duiven en eenden om aan te wijzen. Als ik bij eenden mooi ga voorstaan, wordt de voedselvoorziening altijd heel blij. Dan vertelt ze nog even dat ik het supergoed doe en daar wordt ik ook blij van zonder dat ik teigetje-sprongen ga maken.
En als we dan weer thuis komen wacht ik bij de voordeur netjes tot de voedselvoorziening als eerste naar binnen gaat. Daarna storm ik de gang in om de andere teamleden op te wachten. De leidinggevende laat ik uiteraard met rust maar ik probeer meestal even of ik met mijn poten op Amy of Rebel kan slaan. Als ik dan eindelijk de keuken in mag, staat dat kleintje meestal op mij te wachten zodat we even een voorpoten gevecht op kunnen starten. Heel flauw van de voedselvoorziening dat dat nooit zo lang mag want het is erg leuk. De andere teamleden moeten daarna uit mijn keukendomein en het hek naar de kamer gaat dicht. Je kunt prima over dat hek heen hangen en op je achterpoten blijven staan, maar de voedselvoorziening reageert altijd zwaar hysterisch op met NEE!! Pippa. Dus maar niet te vaak doen. Gelukkig mag ik nog even spelen in de keuken terwijl de voedselvoorziening op zoek gaat naar slippers of schoenen. Ik verstop lang niet alles bij de voordeur dus het is superleuk dat de leidinggevende al zoekend langs loopt op maar 1 slipper of schoen. Helaas weet ze al mijn andere verstopplekken, achter het gordijn en in de keukenbench ook al te vinden, dus het duurt nooit zo lang. Tegen de tijd dat ik aan een slapie toe ben, wordt het eten uitgedeeld. Ik krijg mijn brokken altijd als allerlaatste. Erg moeilijk om dan stil te blijven wachten maar ik kan het. Als de voedselvoorziening mijn bench open doet voor een bak brokken loopt het water me in straaltjes uit de mond van de honger. Als alles op is pakt de voedselvoorziening mijn bak af omdat ze niet zo van mijn bakgooien door de bench houdt. Maakt haar te veel lawaai. Superjammer vind ik dit want ik ben specialist in bakglijden; je zet je voorpoten met een sprongetje in de bak en dan glijdt de bak super hard weg. Als je dan je voorpoten weer tijdig wegtrekt, vliegt de bak tegen de benchkant omhoog. Supergeluid, vind ik dat. Maar goed, voedselvoorziening zegt dat ik een slapie moet gaan doen en als ze thuis werkt stort ik mij op mijn benchdeken. Gaat ze weg dan krijgen we allemaal wat lekkers; als enige krijg ik dan een stukje komkommer of een wortel, de rest krijgt een stukje gedroogde long. Vind ik ook superlekker maar dat mag ik even niet meer eten van de voedselvoorziening. Komt doordat ik nu een eliminatiedieet volg en dat betekent dat je niets lekkers meer in je voerbak krijgt en alleen maar harde droge brokken in je bak vindt. Inmiddels ben ik er aan gewend maar ik heb duizendmaal liever gewoon vlees.
Na mijn slapie mag ik weer uit de bench. Gaan we weer wandelen en daarna mag ik spelen of gaan we trainen. Net waar de voedselvoorziening maar zin in heeft. Als ze dat vest aan doet, ga ik in ieder geval heel goed opletten. In die zakken zit van alles joh! En dat zie je niet aan de buitenkant. Brokjes, dummy’s en mijn favoriete trekspeeltje dat ik alleen mag hebben als meester Robin lawaai maakt op de training. Tijdens onze trainingen heeft ze ook een andere lijn voor mij; een hele lange lijn en dat loopt veel lekkerder dan de gewone wandellijn. Ik mag dan zonder teamleden mee met de voedselvoorziening en ik moet heel goed opletten. Vooral als ze fluit: fluit ze één keer dan moet ik onmiddellijk terug naar de voedselvoorziening en als ze twee keer kort fluit moet ik gaan zitten. Af en toe best verwarrend hoor; als ik dat fluitje hoor ga ik gelijk naar haar terug en dan fluit ze nog een keer…moet je weer gaan zitten terwijl je net op volle gang bent. Pfff. En zij van de voedselvoorziening is bijna net zo slim als ik hoor: ze kreeg in de gaten dat ik al vast terugkwam als ze de fluit pakte en nu heeft ze die fluit constant in de mond. Beetje flauw eigenlijk wel. Voedselvoorziening speelt de afgelopen weken ineens veel kiekeboe met mij: ik moet buiten op AF en dan gaat zij weg. Maar ik weet best dat ze altijd weer opduikt dus ik blijf maar gewoon op AF liggen en dat levert ook nog lekkers op. Win-win. En als ik vind dat ik niet genoeg snacks krijg tijdens de training snaai ik onderweg nog wat kattenpoep maar dan moet je wel supersnel zijn want de voedselvoorziening vindt dat niet zo grappig. Maar hé, ik heb een lange lijn en ben veel sneller dan haar.
Na mijn middagpauze ben ik wel weer toe aan een slapie en ik doe dat dan ook braaf. Om een uur of vijf ben ik wel weer volledig bijgeslapen en mag ik weer uit de bench voor mijn avondprogramma. Dat is meestal gevuld met een lange wandeling, lekker spelen met de voedselvoorziening en als ik geluk heb met de andere teamleden. Helaas moet ik dan wel aan de riem omdat ik nog niet wild mag spelen van de chirurg. Na mijn avondeten moet ik zalf in mijn oren die we van de dierenarts gekregen hebben. Ze willen niet dat ik nog langer oorontsteking heb dus die zalf moet echt even. Voedselvoorziening zegt ook steeds: moet echt even als ze dat inspuit zodat ik weet dat ik er niet onderuit kom en beter maar in mijn hoekje kan blijven zitten tot ze klaar is met dat gedoe. Eigenlijk vind ik het best grappig om na mijn oormassage snel mijn kop te schudden maar tegenwoordig gaat de voedselvoorziening eerst staan voor ze mijn oren weer los laat. Best flauw, heb ik weer iets uitgevonden, doet ze dat..
Mijn bijna laatste slapie van de dag lig ik meestal op schoot bij de voedselvoorziening. Zij heeft zo’n handige stoel waarop ik heerlijk languit kan liggen. Vaak ligt er ook wel een fleecedekentje om in te pikken, dus ik slaap werkelijk als een prinsesje en vind het best wel moeilijk om wakker te worden voor de laatste wandelronde maar ik kom er helaas nooit onderuit…
Bende van ellende 
Plaats een reactie