Wandelen

Iets later aan de dag begonnen dan de bedoeling was door een lekke band van de auto. ANWB liet zich van haar allerbeste kant zien: binnen twee uur gefixed door Noorse pechdienst. En dat is werkelijk wanzinnig snel voor Noorse begrippen. Dan aan de rol de Rondane weer in: route gekozen naar Peer Gynt hytte. Helemaal alleen met twee honden door dit gebied dwalen vind ik bijzonder gaaf. Sommige stukken waren zeer drassig en daar hadden ze een soort van aanrechtbladen neergelegd: grote platte stukken natuursteen. Halverwege een stuk met balken en planken en nog meer stapstenen. Amy houdt keurig in als ik vertraag, Pippa loopt dan uit voorzorg maar achter. Van de warmte hier niet zo’n last door verkoelend briesje.

Vlakbij de hytte een riviertje over. Een aardige Noor wachtte op mij om te vragen of hij mij moest helpen. Zeer attent maar niet nodig. Zijn gezelschap ging erg bijzonder het water over maar later zag ik dat ze van die lichte wandelschoenen aan hadden; dat verklaard een hoop. Ik heb zware waterdichte stappers dus zo’n rivier kan gewoon. Amy los gelaten en da’s dus geen goed idee qua Pippa. Die wil er dan in hetzelfde tempo ook achteraan en dat kan niet. Die hond durfde ik niet los te laten omdat die van water altijd de zoomies krijgt en ik wist niet of de groep Noren nog in de buurt was. Zonder enkels te breken overkant bereikt. Misschien toch dat aangeboden handje moeten accepteren. Bij de hytte op pauze en “slapie doen” tegen Pippa gezegd. Die stort daarop ter plekke in mijn armen in een diepe slaap voor een half uur. Blijft bijzonder dat ze dit op commando gewoon doet.

Na de pauze weer zelfde pad terug. Rivier nu slimmer aangepakt door Amy wel los te laten maar in rustig tempo te zetten. Heerlijk zo’n Border Collie! (Bij de schapen gebruik je dit commando ook.) In verband met de warmte mogen ze vervolgens elk watertje onderweg in. Pippa maakt er een lolletje van, Amy is bloedserieus en drinkt paar slokjes en wil dan door. De aanrechtbladen waren nu erg warm voor de hondenpoten dus in rap tempo er overheen. Heb het zoveel mogelijk rennend geprobeerd…. Pippa droeg al geruime tijd iets in de bek; je constateert het wel maar je bent niet scherp; dat werk. Op redelijk makkelijk stukje pad gevraagd of ze dit los wil laten: spuugt ze een dooie volledig platte muis uit! Het is nooit saai met dit monster….

Morgen mogen ze lekker verder uitrusten van deze wandeling van 20 kilometer. We trekken namelijk weer verder.