Wat een kort nachtje slaap… Gisteravond wilde Pippa niet op schoot maar ze wilde wel perse in mijn buurt liggen. Tussenoplossing was het delen van een stoelzitting. Ze oogde me ook wat stram toe. Op onderbuikgevoel besloten haar niet mee naar boven te nemen en haar geen toegang te geven tot een bench. Met de gedachte dat, als ze verslechterde ik haar niet in mijn eentje naar beneden zou kunnen krijgen en zeker niet uit de bench zonder die stuk te knippen. Beide buren op vakantie en de achterburen ook. Geen spoed-back-up vlakbij beschikbaar dus. Dan maar op het hondenbed slapen en je zelf ondertussen voor overbezorgde neuroot uitmaken.
Amy en Rebel in de bench en Pippa met Noya los in de kamer. Acht keer kwam Pippa bij mij kijken met een beer in de bek. Superblij even een aai ontvangen en weer weg naar haar slaapplek in de keuken (vlakbij Rebel). Blijkbaar was Noya daar op een gegeven moment flauw van want die ging voor het hondenbed liggen zo tegen de ochtend. Bij het wakker worden zag ik Pippa midden in de kamer naar mij staan kijken in blij ei-modus. Toegang tot het bed was vakkundig geblokkeerd door de oude dame. Zelf wel erg brak wakker geworden na 10 uur liggen op een 1,5 meter bankje.
Kort uitlaten per hond en dan de dag starten. Pippa oogde aardig vrolijk maar wilde niet aangeraakt worden door mij of door Rebel. Voer voorgezet en met lange tanden ging Pippa eten. Daarop direct de dierenkliniek gebeld en mijn zorgen voorgelegd aan de assistente. Weer aanhoren dat bij een virusinfectie honden goed ziek kunnen zijn enz enz. Discussie gestart en die eindigde de assistente met: als u zich dan zo veel zorgen maakt mag u ook langskomen want er is nog een dierenarts aanwezig. Haar hartelijk bedankt en gezegd dat ik dat heel graag zou willen en alles opgepakt en vertrokken.
Pippa ging in blije modus naar binnen en vrijwel direct waren we aan de beurt. Voor ons een nieuwe dierenarts dus gelijk gezegd dat Pippa normaal veel vrolijker is. Dierenarts geeft aan dat in het dossier “dolenthousiast” staat en zij vind eigenlijk dat Pippa dat nu ook is. Ik geef aan dat ze nu strammer is dan eerst, pijn aangeeft als ik haar optil en dat haar grote vriend Rebel haar alleen maar bekijkt bij een open benchdeur. Spelen is geen optie. Ze raakt me niet aan terwijl ze anders diep in mijn personal space rondhangt. Koorts was gisteren weer bijna 40 maar zakt wel door de koortsverlager. Dierenarts onderzoekt Pippa en krijgt haar nek niet goed naar links en naar rechts en denkt gelijk aan hersenvliesontsteking. Daar is woensdag inderdaad niet op getest.
Bloedtest met hulp van assistente. Pippa gilt het uit als de assistente de kop, zoals gebruikelijk is, vastpakt. Pippa duikt op schoot bij de dierenarts en wil niet meer bij de assistente zijn. Dierenarts legt de assistente uit hoe het voor nu maar even moet en ik ga heel even op de gang staan zodat ik mijn stress niet overbreng op Pippa. Bloedafname verloopt vervolgens probleemloos.
Dan wachten wij een tijdje in de heerlijk gekoelde wachtkamer. Bloedtest geeft een CPR waarde aan die skyhigh is en dat zegt de dierenarts genoeg. Dus aan de Prednison en de antibiotica. Thuis gelijk beginnen en hopen op snelle verbetering. Normaal zou dit binnen 24 uur het geval moeten zijn. Dierenarts zegt bij het afscheid: nog nooit meegemaakt dat een doodzieke hond zó binnenkomt. Ze behoort als jachthond natuurlijk tot de hardere honden en misschien is een ruwharige Vizsla harder dan een gewone Vizsla, maar ik vind het ongelooflijk.
Welkom bij het Pippa-cabaret mensen.
Thuis medicatie gegeven en in bench gezet. Totaal uitgeput natuurlijk van de voorstelling van vanmorgen dus direct in dromenland.
Update 21:30 oogt fit, slaapt rustig en drinkt en plast veel conform waarschuwing dierenarts. Wil/kan weer aangeraakt worden. Bij verder herstel gaan we medicatietraject van een half jaar in.
Bende van ellende 
Plaats een reactie