Pippa was zeer gisteravond zo fit dat ze zoomies deed in de huiskamer. Dat is uiteraard niet zo’n goed idee dus maar even opgesloten tot de dolle bui over was. Om het dolle gedoe van gisteren maar even naar het losloopveld vanmorgen. Heerlijk wat een pret! Ze oogt erg fit.
In de middag met Noya naar de dierenarts. Het lopen gaat namelijk steeds moeizamer, na het liggen verliest ze urine, soms plast ze gewoon maar in huis en ze staat heel wiebelig. Alle ongemakken van een oude hond komen voorbij.
De dierenarts heeft haar volledig onderzocht en denkt aan ataxie. Het eindresultaat zal verlamming zijn. Hoe lang ze nog door kan durft ie niet te noemen. Hij neemt lang de tijd om zijn verhaal uit te leggen en mijn vragen te beantwoorden. Noya blijft na het onderzoek bij de dierenarts staan en is niet gemakkelijk te bewegen om mee te komen. Als hij haar vertederd een knuffel geeft, wil ze helemaal niet meer mee. Onder dwang door de deur van de spreekkamer; dat was vroeger toch ondenkbaar.
Naar huis met pijnstillers en het advies om zelf goed op blijven letten hoe ze zich voelt. Maar als het in huis plassen aanhoudt, duurt het niet lang meer wat mij betreft. Ze vindt het zelf namelijk verschrikkelijk en doet pogingen het te maskeren door het op te likken. Met haar kleine verliesplasjes is dat te doen maar een volle blaas lukt natuurlijk niet. Zodra de laatste verbouwzooi opgeruimd is, komt de buggy weer in de gang. Het is namelijk best lastig om steeds twee wandelrondes te doen. Rebel bevalt het prima: een kort rondje vind hij helemaal best…dat ik daarna weer vertrek met twee boeit hem verrassend genoeg helemaal niet.
Bende van ellende 
Plaats een reactie