Als ik vanmorgen de kamer binnen kom, komt er niet veel actie uit de grote bench. Er zit een zielig hoopje hond in, die wel gelijk mee naar buiten wil voor een plas maar redelijk stram loopt.
Bij terugkomst in huis is het normaal tijd voor een ochtendknuffel-ritueel waarbij ik haar hele lijf even lekker bij langs ros. In antwoord zakt ze dan doorgaans door haar voorpoten, zodat ik ook even lekker haar borst mee kan nemen. Vandaag gilt ze het uit als ik haar aanraak. Dus terug kamer in om wat te laten drinken en daarna loopt ze naar haar bench zonder een begroeting van de rest. Foute boel.
Dierenarts gebeld en gevraagd of Marieke vandaag beschikbaar is. Toevallig is er een plekje vrij om 11.45 uur en als het verergert mag ik direct die kant op komen.
Bij binnenkomst in de kliniek volgt de gebruikelijke Pippa-show en de baliemedewerkster vind haar zo schattig en wil haar knuffelen. Gelijk gewaarschuwd dat de hond in pijnmodus staat ook al houdt ze momenteel een cabaretvoorstelling. Assistente lost het voortreffelijk op door gehurkt te gaan zitten en het contact aan Pippa over te laten. Top geregeld! Na de assistente even geraakt te hebben met haar lijf, krijgt ze nog wat staartzweepslagen en vertrekken we naar de wachtkamer. Zitten en liggen wil ze niet, dus is het trippel-trippel in de wachtkamer en contact leggen met iedereen die voorbij komt. En het hé Pippa of dag lieve Pippa ligt bij iedereen die langs loopt op de tong. Wij komen hier echt te vaak :(. Uiteindelijk is Pippa totaal buiten adem en heb ik haar gedwongen tot liggen. Ik ben enige schaamte totaal voorbij en ben er gewoon naast gaan liggen. Lichtjes vasthoudend aan het tuig en verder geen contact. Pippa d’r kop op haar knuffel en overduidelijk diep ongelukkig.
Na bijna een half uur wachten zijn we aan de beurt en Pippa stormt mee met Marieke. In de spreekkamer noteert Marieke alle klachten en start het onderzoek. Ze constateert direct dat Pippa nu wel superidioot loopt te doen maar dat ze lijfelijk contact mijdt bij ons beiden. Dan toch maar tempen omdat het thuis 38,5 was vanmorgen. Ik vraag of ze dat staand of liggend wil doen en ze geeft aan dat staand voor haar prima is. Ze pakt de staart en wil starten en Pippa heeft er duidelijk geen zin in. Dus ik zeg dat ik thuis gewoon “het moet even” zeg en dat het dan een makkie is. Marieke houdt de staart vast en zegt het moet even. Het verzet wordt gestaakt en Pippa gaat er netjes voor staan. Wat een bijzonder hondenbeest is het toch ❤️. De temperatuur is nu 39,9 maar ze heeft ook knetteridioot gedaan in de kliniek. Deze uitslag is niet echt betrouwbaar dus.
Diagnose: te vroeg afgebouwd met prednison. Is normaal volgens dierenarts om dit in te zetten met trial-and-error. We gaan nu tijdje gewoon verdubbelen, over dag of 10 een bloedtest en dan weer zien. We willen natuurlijk zo snel mogelijk van de prednison af maar het moet wel met beleid. Thuis vanavond opnieuw tempen en bij twijfel direct bellen.
Vanmorgen maar beetje voer gegeven dus bij thuiskomst de rest van de brokken met toegevoegde prednison. Katsaf is ze daarna in slaap gevallen en ze heeft uren geslapen. Hopelijk knapt ze weer snel op.
Bende van ellende 
Plaats een reactie