Afscheid van Noya

Vandaag was het moment gekomen om de oude dame te laten gaan. Dat moment was het vorige week eigenlijk al maar vannacht wist ik zeker dat ik het nu echt voor haar moest doen. De brokken vielen er tijdens het eten gewoon weer uit en de urine drupte er nu ook uit als ze stond. Dus de praktijk vlakbij gebeld voor een afspraak en gelijk gevraagd of ik vooraf kon betalen. Na intern overleg hoorde ik dat het niet kon, want men wist vooraf niet hoeveel medicatie ze nodig hadden. En het maximale tarief dan maar aanrekenen wilde ze niet doen. Uitgelegd dat ik niet, net als bij Darius, met een dode hond op de arm wil gaan staan pinnen; hierop merkte de assistente op dat ik de hond ook gewoon in de inslaapkamer kon laten liggen en dan even kon gaan betalen. Geprobeerd uit te leggen dat ik mijn dode hond daar niet alleen laat liggen: dit is ons afscheidsproces en ik wil het gewoon graag anders; maar als het niet kan – dan kan het niet. Haar netjes bedankt dat ze het voor me nagevraagd heeft en eind van de middag die kant opgereden.

En dan het voordeel van de dementie: Noya superblij met een balletje in haar bek, totaal onnozel, mee naar binnen bij de praktijk. De assistente verwees me gelijk naar de stilteruimte en bood me iets te drinken aan. Toen ze terug kwam met een glaasje water, zei ze dat ze geregeld had dat ik een rekening thuis zou krijgen en zo niet hoefde te pinnen bij vertrek. Zij had het ook meegemaakt met haar hond in het verleden en ze vond dat ik helemaal gelijk had maar hier deden ze dat normaal niet… (Dankbaar voor de Mauds in deze wereld.)

Direnarts zette de eerste spuit bij Noya en gaf aan dat ie later bij me terug zou komen. Dan is het dus de bedoeling dat de assistente op een gegeven moment checkt hoever de hond onder zeil is. Bij mij zijn ze dat even vergeten dus ik heb een heel dik half uur op de grond naast Noya gezeten tot de dierenarts zelf maar polshoogte kwam nemen. De enige die het vervelend vond was de dierenarts; hij wist dat ik een afspraak had staan bij het crematorium en was bang dat ik nu in tijdnood kwam.

Tijdens het wachten voelde ik een groot gezwel in de buik van Noya dus ik ben blij dat ik niet nog langer gewacht heb. Langer wachten was waarschijnlijk in een paniekafscheid geëindigd en nu was het gewoon goed.

Haar na het vaststellen van overlijden naar de auto gedragen en bij het openen van de kofferbak, plast ze me volledig onder. Mijn broek van boven tot onder kletsnat en ik moest hier zo verschrikkelijk om lachen. Afscheid in stijl Noyepoy <3.

Bij thuiskomst de mand met Noya midden in de kamer gezet. Rebel slikte de kop van Noya af; Amy heeft kort gekeken bij de mand en ging weer over tot de orde van de dag. Rebel ging na een paar minuten weer terug in zijn zwaar depressieve toestand die hij sinds het overlijden van Pippa heeft; met de rug naar mij toe in een hoekje van het hondenbed of in de kennel van Pippa op haar dekentje.

En dan in korte tijd al weer een rit naar het crematorium. Daar trof ik deze keer een schat van een vrouw. Ondanks dat ze gekleed leek voor een chiq diner hielp ze me mee om de mand met Noya naar binnen te tillen richting afscheidskamer. Daar stak ze kaarsjes aan; doet het ook altijd goed bij mij. Bij het samen uit de mand tillen kotste het lijfje van Noya tot mijn grote schrik een grote hoeveelheid bloed over deze lieve vrouw heen. Er werd mij verzekerd dat dat helemaal niet erg was, dat dit waarschijnlijk gewoon vocht uit de longen was en dat ze zich gewoon even op ging knappen terwijl ik voor de laatste keer afscheid nam.

Daarna een korte administratieve afhandeling en na de betaling ging de medewerkster bij mij in de zithoek zitten en we bespraken hoe mooi het leven van Noya geweest is en dat het goed is zo. En dan raak je verder in gesprek over Border Collies en ik geef aan dat ik een hond van dat ras gezien mijn leeftijd gewoon niet meer wil aanschaffen. Als je een schapendrijver koopt-moet je er ook mee gaan schapen drijven is mijn mening. Zegt ze dat een jachthond misschien dan wel een leuke optie voor mij is….. Vervolgens zó ontzettend fijn gepraat over het verschrikkelijke gemis van mijn Pippemonster. Daarna met rust in het lijf naar huis gereden en met twee honden een lange wandeling gemaakt.