Dierenarts

In verband met de aankoopkeuring vandaag naar de kliniek. Dat was wel even slikken om hier weer naar binnen te gaan. Noor liep keurig mee over de plastic loper en door de schuifdeuren. Je kon zien dat ze daar een beetje door verrast werd; ze verwachtte volgens mij dat de deuren naar binnen open gingen maar ze herstelde zich supersnel. Aangemeld bij de assistentes en dan op de weegschaal. Wat een verademing deze hond: de stekker van het apparaat wordt er niet met de staart uitgezwiept, nee, Noor ging gewoon netjes zitten wachten tot ik zei dat ze er weer af mocht. Maar wel schrikken: 22,2 kilo!

In de wachtkamer plaats nemen en geduldig wachten. Dan komt de dierenarts ons halen: en laat dit nou Pippa d’r lievelingsdierenarts zijn. Deze orthopedisch chirurg doet doorgaans geen aankoopkeuringen maar blijkbaar doet hij ons consult door een speling van het lot. We lopen samen door de gang en bij binnenkomst in de spreekkamer is hij emotioneel; geeft aan dat hij het gelezen heeft van Pippa en dat hij het heel erg vindt. Dan gaat het met mij alweer mis dus ik heb hem gevraagd of we het er een ander keertje over kunnen hebben omdat ik het er nog zwaar mee heb. Hij gaat dan over op het uitgebreid begroeten van Noor en na deze begroeting klik ik Noor los. Die start hierop een zeer uitgebreid en luidruchtig snuffelonderzoek door de hele spreekkamer. Dierenarts moet er om lachen en zegt: je hebt een werkhond meegenomen zie ik: die neus staat aan. Noor bij mij geroepen voor het onderzoek en ze vindt het allemaal prima wat de dierenarts met haar doet. Gevraagd om een kennelhoestvaccinatie (want verplicht op jachttraining) en om een chipcheck. Zodat ik later es niet bij de grens sta met de “verkeerde” hond of dat de chip verdwenen is. Het gewicht vindt hij prima al vindt hij als orthopedisch chirurg dat het misschien ietsje schraler kan omdat dat gezonder is voor het lijf. Maar een gemiddelde dierenarts vind dit helemaal prima. Van haar tandjes zei hij: ze geven nog licht in het donker (zo wit). Blij weer huiswaarts.

In de middag een wandeling gemaakt op de Nienoord. En ik was zo blij dat ik het zag: Noor gaf duidelijk aan wild te ruiken. Dus ik zoek om mij heen en zie vervolgens twee reeën vlak voor ons wegschieten. En ik was eigenlijk van plan om de honden op het nabijgelegen uitlaatveld los te laten… Na enige twijfel toch maar gedaan omdat ik graag wil zien hoe Noor reageert op haar vrijheid voor ik dat zondag ga lopen doen op jachttraining… Dus losgeklikt en Noor en Amy schieten gelijk samen het moddergedeelte in om te keten; helemaal geen tijd voor andere dingen. Ieder fluitcommando was vervolgens wel spot on. Eventjes lekker gek doen samen en dan weer het terrein af. Hierbij kan Noor niet meer normaal doen: ze springt constant met 4 poten tegelijk een halve meter de lucht in. Dit houdt ze vele meters vol en ik doe maar wat de rest ook doet: negeren. Voor mij is het vooral niet hardop lachen want het is dolkomisch om te zien.

Noor snapt het balspelletje van Amy nu ook: Amy brengt haar een balletje en Noor pakt dit balletje en rolt hem weer terug. Die twee hebben elkaar al gevonden en da’s best bijzonder voor mijn redelijk autistisch aangelegde Border. Rebel heeft geen zin in contact – is nog constant depressief.

En ik zit gewoon in een appgroep van nestgenootjes van Noor! Durf nog niet echt te posten maar ben al wel welkom geheten. Zo fijn!