Arme Amy

In dit team is het gebruikelijk om pups te beschermen tegen de grote boze buitenwereld. Geen hond komt voorlopig aan onze Noor. Nu Noya er niet meer is, is dit automatisch de taak geworden van Amy. En die vindt dat nieuw verworven leiderschap sowieso wat lastig; ze is geen zelfverzekerd typje.

Situatie van vanmorgen: met drie honden op pad en we zien een meneer naderen met een klein bruin hondje aan de flexlijn. Meneer stopt even dus ik denk dat hij mij voor laat gaan naar het pad rechtsaf. Maar als wij dan verder lopen geeft hij plots de lijn van de flex vrij. Waarom nou weer??? Amy reageert direct: blokkeren van het aanstormende hondje en Noor doet braaf wat ze hoort te doen. Ze blijft staan op de plaats achter Amy. Maar dan weet Amy het even niet meer want het kleine hondje gaat niet terug en meneer hengelt het hondje ook niet binnen. Rebel snuffelt wat rond in het gras – want het is een teefje dat op ons afkomt en dan vindt hij het niet zijn probleem. Amy checkt dus maar even in bij Noor en draait zich vervolgens weer terug om heel hard tegen het hondje te gaan blaffen. Meneer vindt dat irritant en sleurt hondje mee. Zeer inventief gevonden van Amy maar het heeft niet echt mijn voorkeur, zeker niet om 7 uur ’s morgens.

In de middag even lekker naar het uitlaatveld in De Nienoord; lekker de vrijheid om rond te snuffelen.

In de avond samen lekker luieren. Noor mag bij mij op schoot liggen maar alleen op uitnodiging en vanavond lijkt ze dat eindelijk door te hebben. Ze blijft keurig uit zichzelf zitten wachten als ik een fleecedeken pak en kijkt me intens aan tot ik na een paar minuten zeg dat ze er op mag komen.