Weer aan de bak

De wintervakantie van jachttraining is voorbij en we kunnen weer trainen! Vanwege de vele zoomies aan de lijn van vanmorgen maakte ik me vooraf best wel enige zorgen.

Op de parkeerplaats was het overvol dus maar in de berm een plekje gezocht. Daardoor geen ruimte om de loopplank uit te klappen dus Noor moest er zo uit. Dan moet ze mij dus op mijn woord geloven dat ik haar til; ze stapt met twee poten op mijn arm als ik het zeg en dan moet ik in de autobench haar achterkant optillen. Meestal gelooft ze me, maar nu er een medecursist met zijn Appenzeller vlak naast me kwam staan, had ze grote twijfels. Dus met iets meer druk haar toch de auto uit gedirigeerd en uitbundig geprezen. Alle stress moest er daarna weer uit gesprongen en we moesten ook in hoog tempo richting veld. Robin gelijk als wij het veld op komen: zooooo die is gegroeid … of heb je een andere?

Van start met door elkaar volgen terwijl Noor heeft het ondertussen druk heeft met een gelopen spoor. Maar ze bleef wel mooi naast me-dat weer wel. Dan vooruitsturen met een extra tussenstop; dus voertje in het bakje in de hoek van het veld bij de bosrand, er een meter of 30 bij weglopen en dan het veld weer inlopen en je hond laten zitten. Zelf terug naar de bosrand en je hond bij je roepen en dan naast zetten en vooruitsturen naar het bakje met beloning. Hét ideale holladiee-moment voor Noor. Zit gaat goed maar vervolgens in één lijn bij mij komen-mwaah. En ik snap het volkomen want er ligt een super lekker stuk gedroogd vlees in die hoek dus je kunt net zo goed een diagonaal instarten. Toch? En nou wil Robin die zit perfect uitgevoerd zien anders mag ze niet weg op vooruit. Dit doen wij maar liefst drie keer opnieuw en de vierde keer fluit ik haar en ik gooi er gelijk een streng HIER! achter aan zodra ik haar blik opzij zie gaan. Het werkt: ze gaat keurig netjes naast mij zitten, smakt een welverdiend brokje weg en laat me ondertussen rustig de hand plaatsen. De rest van de oefening werkt ze keurig af. Haar malle moment is weer voorbij.

Verder meerdere losse oefeningen gedaan en tevreden over de afwerking. De rit terug naar huis verneem je Noor al helemaal niet meer en bij thuiskomst hangt ze zielig halfslapend tegen de bench aan te wachten tot Rebel es van haar kleed en mat gaat zodat ze IN de bench kan gaan slapen. Hij is namelijk niet van plan om voor haar vrijwillig te vertrekken. Nooit… en ze weet prima dat hij alleen wil slapen. Maar omdat ik de rest van de middag toch alleen maar wilde lezen kon ze op schoot zodra mijn chocolademelk warm was: volledig gestrekt bijtanken op een fleecedekentje. Jammer dat ze niet graag op mijn voeten ligt want die voeten zijn vanmiddag op het veld veranderd in ijsklompen.

Dan de laatste ronde door de wijk voor het slapen aan. Noor stopt ineens onderweg en wijst aan. In een werkelijk prachtige lijn staat ze daar met geheven voorpoot terwijl ik niets zie. Nu zijn we wel op rattenterrein zo vlak bij de vaart, dus ik tuur naarstig in de rondte maar zie echt alleen gras en blad. Tot Rebel mij van achteren voorbij schiet en het sein JACHT geeft. Alle drie naar voren en ik probeer ze tegen te houden: onvoorbereid plus 50 kilo trekkracht aan de arm. Ik stop ze net op het moment dat ze een egeltje zullen aanraken. Krijg ze dan maar weer es terug… Gelukkig komt er een hardloper aan die stopt om te kijken wat de honden dan wel niet zien. Dat leid de boel zo af dat ik ze kan binnen hengelen. Oef.