Achter het behang….

Deze dag gestart met een wandeling in De Nienoord. Lekker fris weertje en de honden hebben overduidelijk zin in een wandeling. We zijn amper op weg in het park of Noor geeft aan wild te ruiken en na een paar minuten steekt er inderdaad een ree voor ons het fietspad over. Noor blijft staan en Amy waarschuwt haar dat ze echt moet blijven staan door Noor met haar kop een nekbeuk te geven. Nee, neem dan Rebel, die krijgt de geur ook in de neus en die denkt hier toch een aktiepuntje van te moeten maken en gaat naast Noor staan. Beiden staan daar dan in opperste concentratie te kijken en te ruiken. En dan steekt er een reebok het fietspad over. Dat is voor Rebel teveel en hij wil hier achteraan. Noor wordt nu ook wat minder makkelijk te hanteren en ik zeg tegen beiden dat het nu klaar is. Noor volgt met haar ogen de beide reeën in het naast gelegen weiland maar blijft wel staan. Op het moment dat ik verder wil lopen start de aktie sleur zo hard mogelijk. Het is verschrikkelijk; iedere twee meter stop ik en wacht ik tot de druk van de lijn gaat. Zeer vermoeiend. Dan komt er ook nog een fietsende mevrouw met twee loslopende niet luisterende beagles langs; nog moeilijker voor Noor. De wandeling duurt zo echt eindeloos lang en ik ben het werkelijk spuugzat maar hou het vol om bij trekken te pauzeren tot de druk van de lijn gaat. Zo komen we dan eindelijk aan op het losloopveld en ik klik alleen Rebel en Amy los. Met Noor loop ik nog een stukje door en als dit zonder trekken gaat mag ze ook los. Zelf kan ik dan eindelijk ook ontspannen lopen. Waarom het nu ineens zo op standje trekken gaat is mij een raadsel.

Dan weer op weg naar huis keurig meelopen aan de lijn…je snapt het niet.

In de middag mee naar de Welkoop om een bestelling af te halen. Keurig op je beurt wachten in de rij en dan hinderlijk lastig gevallen worden door een meneer die de winkel in komt en tegen Noor een heel verhaal afsteekt in babytaal eindigend met ken jij mij? ken jij mij? En dan daar zelf met de rug naar toe blijven staan en Noor uiteindelijk het commando negeren gegeven zodat meneer hopelijk snapt dat ie op moet houden en je je hond misschien weer uit de wokkelmodus krijgt. Dat lukt!!!! Ze gaat keurig naast mij zitten en ik denk dat het meespeelt dat wij bijna aan de beurt zijn (en er dus een koekje voor haar in zit). Ze schuift gewoon op zit mee met de rij: gek is deze hond allerminst. En dan benoem ik na het afrekenen nog dat ze maar 7 maanden is maar ze krijgt een enorme kauwkluif van de kassamedewerker* die ze onzettend beheerst aanneemt. Na een paar happen heb ik via los het grootste deel verwijderd uit haar bek en dit geruild voor gemorste stukjes van het beton. In de auto ben ik naast haar gaan zitten en heeft ze de rest opgepeuzeld.

• de kassamedewerker is niet zo van de honden. Noor heeft nogal een enorme bek en als je zo’n grote kluif geeft heb je de minste kans dat het pupsel je handen ook even meeneemt.