Martiniplaza

Het vroege opstaan was even slikken vanmorgen maar toen ik de parkeerfile ontwaarde bij de MartiniPlaza was ik dat snel weer vergeten. Er was maar één baan beschikbaar om de parkeergarage in te rijden en de reden daarvan snap ik nog niet helemaal. Maar goed, ruim op tijd dus ik hoefde me nergens druk om te maken. Alle zooi geparkeerd bij de ring waar Noor en ik acte de presence moesten geven en Noor in de bench gelegd. Ook naar haar idee was het te vroeg blijkbaar want ze viel gewoon in slaap. Even kennis gemaakt met de buren en hun Ierse setters en dan met een gerust hart even naar de wc en langs de kraampjes. Bij terugkomst lag Noor nog steeds te pitten en op advies van de buren heb ik haar wakker gemaakt voor een rondje trainingshal en het buitentoilet voor honden. Ze liep keurig netjes met mij mee en de toenemende drukte interesseerde haar totaal niet. Wat een verschil met een paar maand geleden! Alleen dat is al iets om trots op te zijn. Gabrielle kwam even langs, wel met een handvol barzoi’s, om te checken of Noor er goed op stond qua haar.

Dan kijken bij de ring waar wij na de “gewone” Vizsla’s aan de beurt zijn, zodat we even kunnen zien hoe het in zijn werk gaat en tijd voor Noor om te wennen. Onze nieuwe trimster van donderdag kwam nog even controleren of alle haartjes juist zaten. Noor herkende haar direct en er moest weer es uitgebreid geknuffeld worden. Vervolgens eenn jachttrainingsmaatje vanuit de Pippa-tijd getroffen en ik kreeg gelijk zo’n lieve knuffel en lieve woorden van haar. Ze was naar de show gekomen met haar hond Lois en met een vriendin maar had wel gehoord van het verlies van Pippa. Na Noor en mij is er nog een ruwharige Vizsla en deze Duits sprekende dame kwam terwijl wij daar zo stonden ook gelijk bij mij langs voor een praatje. Als we dan aan de beurt zijn, geef ik de ringassistente (heet dat zo?) gelijk maar aan dat ik totaal geen ervaring heb met showen en ze rent hierop gelijk naar de keurmeester Sandra Hooyer om dit door te brieven. Sandra reageerde erg leuk en nam alle tijd voor ons, zodat wij gewoon heel ontspannen een rondje konden maken. Het staan voor de keurmeester ging prima. Noor liet ook keurig haar gebit controleren maar wel daarna in standje wokkel de keurmeester afslebberen. Gelukkig had ik haar al gewaarschuwd… De ring uit met het predicaat Veelbelovend en met een toegangsbewijs voor de erering. Yesssss.

Dan de rest van de dag door zien te komen; dat was gelukkig totaal geen opgave… Zoveel te zien en zoveel mensen die bij je langs komen om over het ras te praten. Een heel lang gesprek gehad met een dierenartsassistente die in het verleden al contact gehad heeft met Jeanine, de fokker van Noor. Die las nu in de catalogus de fokkergegevens en die heeft mij getraceerd in de hal :). Ze is nog in het stadium dat je bij fokkers gaat kijken en ze vroeg of wij morgen weer aanwezig zijn. Misschien dat ze dan morgen toch haar man meenam zodat hij ook even kon kennismaken. Nog even kijken bij een collega die meedeed in een andere rasgroep en je verbazen dat degene die een uitstekend krijgt, de keurmeester (en zijn eigenaar ook!) hapte bij het gebit bekijken. Collega gaat naar huis met alleen een goedje, dat vind ik dan weer raar. Dan wordt er van alles omgeroepen over junior en zo en dan denk je dat je toch maar even moet gaan kijken bij die hal. Daar werden wij dus ook verwacht. Oepsie. Het zal je gebeuren dat je hier te laat voor bent terwijl je daar een halve dag op gewacht hebt. Naast mij een dame met een Schnauzer die de borsteltas nog vast had. Haha, mijn Noor staat daar met een natte baard omdat ze nog dorst had voor vertrek. En Noor gaat ook nog es lekker bij, zeg maar gerust in, de Golden naast haar liggen en tijdens het daarop volgende gesprek komen we er achter dat beide honden nooit zo lang van de rest thuis, gescheiden zijn geweest en dat ze dit contact beiden wel even prettig vinden. Gabrielle komt nog bij ons langs om ons succes te wensen en Noor is zo dolblij haar te zien dat Gabrielle maar ergens anders gaat staan.

Noor wilde buiten niet meer plassen op het gras. Dit gras wordt namelijk gereinigd met desinfectiemiddel. Goh… Dus met een volle blaas de erering in en dan maar bidden dat ze niet moet plassen of poepen. Tijdens de voorselectie van de erering, liet de Golden van mijn buurvrouw d’r plas al wel lopen. Ze zei mij dat haar hond maar niet op het gras op de uitlaatplek wilde plassen; nadat ik haar vertelde van het desinfectiemiddel snapte ze helemaal waarom. Dan samen de erering in, voor aardig wat publiek met lawaai langs, in een mooi drafje en dan niet verkozen worden tot de groep van vijf beste. De kleine hondjes waren populair bij deze keurmeester.

Dan snel terug naar de hangplek van vandaag en alles gauw inpakken. Noor moet echt op klappen staan onderhand. Zodra we buiten waren zag ik Noor inderdaad al zoeken naar gras. Een postzegel gras gevonden bij de straat en ze moest zo enorm nodig! Het arme ding. Dan parkeergeld betalen bij de automaat en naar de auto lopen. Daar presteerde Noor het, om midden op de oprit er een enorme berg poep uit te werken die maar net in het kakzakje paste. Dat je al zit te prakkizeren waar je de rest van die zakjes ook al weer hebt… o ja, onderin de meegenomen bolderkar. Gelukkig is het me gelukt.

Bij thuiskomst Noor naar binnen gelaten en de andere twee teamleden gauw naar buiten. Toen ik er mee terug in huis kwam lag Noor al te pitten op het hondenbed. Haar wel even naar de bench gestuurd zodat ik zeker weet dat er even goed en lang geslapen wordt. Nou, compleet buiten westen…