JAT

Opstaan om 5.00 uur is niet mijn hobby maar vandaag is de Jacht Aanleg Test in Lochem waar ik ons voor opgegeven heb. Om 6.30 aan de rit, weinig verkeer onderweg en ruimschoots op tijd aangekomen. Even een kopje koffie, een algemene uitleg en dan aan de slag. Twaalf honden waren aangemeld en de deelnemers werden verdeeld in groepen over 4 onderdelen: Apporteren/waterwerk/Exterieur-keuring/Veldwerk en dan een sleep. Ik zat, tot enorm grote vreugde van Noor, in de groep met de fokster van Noor: Jeanine met Noor d’r zus Edes.

Wij mochten als tweede met het apport aan de gang en de trainer vroeg of ik een eend wilde of een dummy. Ehhh, doe maar een dummy. Ik doe een poging om Noor naast mij neer te zetten en dat is ze dan gewoon niet van plan: ze draait zich om en gaat volledig gestrekt op haar achterpoten staan. Vlak achter ons liggen dus drie dooie eenden op een heuveltje verborgen in het gras. Tja, waarom zou je dan een apport gaan halen als de poet vlak voor je neus ligt… Meneer zegt nog: goeie jachthond! Dus eenden maar verplaatsen en Noor op Naast. Ze haalt het apport vervolgens keurig op en laat het dan toch nog net voor mijn voeten vallen. Mevrouw naast mij zegt gelijk: twee stapjes achteruit en tadaa, Noor hersteld zich,raapt de dummy op en geeft die netjes aan mij. Dan wil meneer een waterapport starten. Ik leg hem uit dat Noor moeite heeft om het water in te gaan, dat ik daar hard aan werk maar dat ik denk dat het niet helemaal goed gaat als hij een dummy het water in gooit. Meneer geeft aan dat het niet geeft want de dummy zit toch aan een lijn vast. Vervolgens smijt hij de dummy met de lijn en al het water in en Noor doet een halfslachtige poging de dummy te pakken. Ik wil er geen druk op zetten bij Noor en erken vrij snel mijn verlies . Dan vraag ik of ik misschien iemand moet sturen om de dummy op te pakken nu niemand er meer bij kan zo zonder lijntje…dat vinden ze een goed idee. Nu had Jeanine voor mij aan een mislukt waterapport (want Edes wil geen dummy met een lange lijn er aan) maar ze wil het wel proberen. Met succes dus Edes haalt alsnog de benodigde punten.

Dan na dit watergebeuren de Exterieur-keuring. Zeiknatte honden maar goed… Ik mag als eerste en loop in mijn dikke winterjas en jachtvest een up tempo rondje met Noor. Niet slim want veel te warm – maar goed je maakt er maar wat van. Ondanks dat we dat deze week niet geoefend hebben wilde Noor zowaar netjes stilstaan voor de keurmeester. En het duurde lang, erg lang. De complete koekvoorraad ging er door maar ze deed wel heel erg haar best.

Daarna was de lunch dus Noor even in de auto voor wat broodnodige rust. Toen ik haar kwam ophalen voor het veldwerk moest ik haar gewoon wakker maken. Wij mochten direct na Jeanine het veld op. De keurmeester gaf gelijk aan dat ik zo min mogelijk tegen mijn hond moest zeggen en of ik wil weten waar de fazanten staan. Dat vond ik niet nodig en we zijn gewoon gezellig pratend het land door gesjouwd terwijl Noor de mooiste slagen deed. Gesproken over Jachttraining en ik heb hem gezegd dat ik daar echt meer mee wil doen; het is zo ontzettend leuk werken met zo’n hond. De eerste fazant had Noor dus binnen no time gevonden en de tweede ook. Met een U van uitmuntend het veld weer af! De keurmeester nam afscheid met de woorden: tot ziens op de Nimrod. (En nee, daar liggen mijn ambities totaal niet en ik begreep helemaal hoe hij bedoelde na ons gesprek daarvoor. Voor mij is het een regelrechte aanmoediging.)

Dan gelijk door naar het Sleepwerk. Onze handicap: zonnig en hogere temperaturen dus moeilijker voor de honden dan in de kou en de vroegte. Als wij samen aan de beurt zijn legt de keurmeester uit wat hij gaat doen en vraagt of ik een stukje met de hond mee wil lopen of niet. Ik vraag hem of dat een goed idee is en hij zegt dat het niet hoeft, dat we wel kunnen zien wat er gebeurd. Onder dat overleg tussen ons beiden krijgt Noor het bosje veren bij de start in de neus en ze begint als een gek te blaffen als we haar tegenhouden door ons gebabbel. Meneer vind dat machtig mooi en ziet het als een teken dat ze graag aan het werk wil. Ik denk daar ietsje anders over maar goed. Noor mag los en vliegt het spoor over. In de lijn der verwachting pakt ze de verwaaiing op en buigt af om dan ineens de geur goed te plaatsen en naar de bosrand te vliegen waar een dooie eend ligt. Meneer waarschuwt mij gelijk met: mocht ze terugkomen met die eend scheep je haar niet af met wat brokjes, dan haal je alles uit de kast! Heb je vlees?? Gelukkig voor mij vindt Noor de grote eend meeslepen nog een no go maar het gehele plaatje is goed voor nog een U van Uitmuntend. En het stukje vlees krijgt ze ook gewoon. Ik kijk nog even bij de andere deelnemer en sluit Noor dan maar op in de auto omdat ze totaal stuk zit. Wij gaan dan gezamenlijk lunchen en na afloop wordt ons felbegeerde certificaat uitgedeeld. Dit was echt ongelooflijk leuk om mee te maken! Zo kun je mooi even aan Sleepwerk en Veldwerk snuffelen en doe je een hoop info op en ontmoet je een hoop leuke mensen.

Afscheid genomen van iedereen en dan weer huiswaarts gereden. Dan halverwege besluiten dat een powernap misschien een goed idee is en als mijn bestie toch met de andere twee bendeleden kan wandelen…. Dan is het een parkeerplaats opzoeken en een dekentje over. Noor op de voorstoel gezet en bij het achterover kiepen van de bestuurdersstoel klikt er overduidelijk iets in dat koppie: deken + relaxstand = op schoot. Ze stapt dus zonder aarzeling in mijn armen en samen slapen we zo een heerlijk half uurtje. Als ik wakker wordt van een kriebeloor in mijn neus, en aan de koffie begin, slaapt ze gewoon nog even verder op mijn knieën.

Bij thuiskomst tref ik Rebel aan met een half kale staart: hij is weer aan het haren trekken geweest. Dus voor het uitladen van de auto naar zolder om een kap voor hem te regelen. Morgen maar naar de dierenarts want het zit volgens mij nog niet goed met die anaalklieren van hem. Noor is nu doodsbang voor Rebel met kap en durft amper de kamer door te lopen…