Oren en bos

Vandaag oorcontrole bij Noor. Bij binnenkomst begroette één van de leukste veterinair assistentes Noor uitbundig met knuffels en de tekst daar ben je weer lieverd! Noor was even verrast (zo’n welkom gebeurt haar niet zo vaak 🤭), herstelde snel en liet zich daarna gewillig aanhalen. De baliemedewerkerster noemt mijn naam op vragende toon en ik antwoord bevestigend en voeg er snel met Noor aan toe. (Voordat de assistente echt iets verkeerds zegt waar we beiden niet blij mee zijn…)

Noor met slappe lijn op de weegschaal gestuurd en ze liep er keurig rustig op en ging spontaan zitten. Dat moest de vorige keer immers ook om een koekje te krijgen en Noor heeft een uitstekend geheugen.

Plaatsnemen in de wachtkamer waar we al gauw vergezeld worden van een mevrouw met een Doedel. Er zit ook een mevrouw met alleen een riem in de hand. Dan komt de veterinair assistente naar mij toe gesneld want ze realiseerde zich dat dit Pippa niet was.. Fijn gesprek gevoerd en dan moet ze weer verder. De hondloze mevrouw heeft net opgevangen dat Noor een Vizsla is en begint een vraaggesprek. Het standaardrepertoire over verschillen met de korthaar Vizsla en het karakter van de draadhaar. Ze bezit ook kennis want vraagt of de draadjes net zo fel zijn als de Duitse Draadhaar. Altijd leuk zulke gesprekken. Haar Rhodesian is vandaag in de kliniek vanwege een sterilisatie; 4 maanden per jaar is haar hond beroerd van loopsheid en ze woont in wolvengebied en durft er niet uit met een loopse hond.

Dan mogen we naar binnen en is de dierenarts erg tevreden. We hebben wel weer hulp nodig van een stageloper maar Noor is niet in paniek alleen onwillig. Maar ze weet wat er gaat gebeuren en ze weet ook dat ik mijn zak vol motivatie heb. De ontsteking is weg maar de oren zijn nog niet rustig. We smeren dus nog even twee weken door.

Dan naar huis om bij te slapen na al dit spannends.

In de avond een fijne boswandeling in het Sterrebos en bij terugkomst op de parkeerplaats het jachtvest aan en alleen met Noor op pad. Jachtvest is duidelijk gekoppeld aan werkmodus want ze gaat gelijk keurig strak naast me lopen. In het Mensinghebos een paar keer een dummy het bos in gegooid. Da’s helemaal haar ding en door het bos gaat het ook niet zo onbeheerst hard als op rechte paden. Ze startte één keer zonder commando en op mijn eh kwam ze direct terug om naast mij te gaan zitten. Afgesloten met wandelstukje en daarbij netjes meelopen aan de lijn. Toch nog mensen treffen die totaal verrukt o wat een lieverd roepen, de hond gevraagd aanhalen en vervolgens een prachtige handtekening🐾 van Noor op hun jas krijgen…. Terug naar huis en verdiend uitrusten.