Zware jachttraining maar o wat leuk!

Met maar drie cursisten op de training vanavond… Robin maakte van de gelegenheid gebruik door het bos in te gaan en daar 6 dummy’s neer te gooien in het zicht van de honden, een stuk terug te lopen richting trainingsveld en dan vanaf een ander bospad de honden een zoek te geven naar de valplek. Onder het motto: nu gaan we zien wie echt zoekt. Noor ging als een speer ver het bos in en kwam ontzettend snel terug met de dummy. Daarna mochten de andere twee en mochten we vervolgens een tweede dummy halen. Robin vroeg wie de laatste (moeilijkste) dummy wilde halen en ik heb hem verrast door gelijk naar voren te stappen. Aangegeven dat als het niet lukt Wim (de Wetterhoun) alsnog kon, maar deze uitdaging wil ik graag aan. Nou die Hongaar kan het prima :).

Vervolgens op het bospad twee dummy’s gooien per hond. Moelijkheid: de hond moet persé over een boomstammetje en de wind draait zo in het perceel dat de hond de dummy pas ruikt als hij er al voorbij is. Ook daar was mijn Hongaartje supergoed bezig. Robin gevraagd hoe je dat nu leert dat windrichting bepalen, omdat ik er vanuit ging dat de wind van achter mij kwam, maar door de bomen draait de wind dus in het bos. Oplossing volgens Robin: bellenblaas mee of talkpoeder om te bepalen hoe de wind waait.

Robin gooide vervolgens nog wat dummy’s in het andere bosperceel en ook nu weer vanaf een andere plek die dummy zoeken en apporteren en bij voorkeur dwars door het struikgewas. Je merkt dat Noor de commando’s prima kent want op mijn signaal voor het vooruitsturen, week ze toch af om de struiken te ontwijken (de diva) en op mijn eh dook ze al weer naast me voor een nieuwe start. Ditmaal wel door de bossages. Het was te proberen nietwaar… Daarna terug naar het trainingsveld voor nog een aantal dummy-oefeningen en dan merk je op een gegeven moment dat de honden echt totaal stuk zitten. Robin gaf ook aan dat dat zoeken zeer vermoeiend is en we bieden nu ook nog es een moeilijkere oefening aan en we zijn maar met drie cursisten: logisch dat ze zo moe zijn. Noor heeft op de training haar waterfles ook totaal leeggedronken! Het was een warme dag geweest en dan dat speuren door het bos.

Vond het lastig om haar zo te laten gaan, niet meer te zien en er maar vanuit gaan dat ze terug komt met iets.. Je ziet haar niet door de kleur; dan is een Wetterhoun toch echt beter zichtbaar. De keren dat ik haar voorbij zag komen in de zoek was het in 1 prachtige streep: staart recht naar achter en die kop heel stoer naar voren. Bloedfanatiek. Aan de Wetterhoun zie je tenminste dat ie de dummy gevonden heeft door het gekwispel. Voor Noor werkt dat dus niet.

Bij thuiskomst direct op rust omdat het morgen net zo uitkomt dat we weer een pittige dag hebben: dagje Texel met familie.