Wakker worden om 6 uur van een blaffende hond, míj́n blaffende hond. Waarschijnlijk hebben de buren zich bewogen in de camper of zo; alarmblaf geactiveerd. Haar snel aangegeven dat ze stil moest zijn omdat het ok is. Deur van bench geopend toen ze stil en rustig was en ik werd zó blij begroet! Dat doet ze anders nooit zo enthousiast. Helaas is dat in een klein trekkerstentje ook niet het beste idee dus maar gauw een jas aangetrokken, Amy losgelaten uit haar ruime bench, mijn klompjes aan gedaan en naar buiten. Dan is het bos naast de tent echt ideaal. Gelukkig niemand tegengekomen in mijn fleurige pyjama.
Terug naar de tent en een poging doen Noor nog wat te laten slapen. Eerst moet er echter gekroeld worden van mevrouw en vervolgens zie ik dat er op haar kop van alles krioelt: teken! Als ik ergens geen teken wil is het wel in de slaapcabine dus een aantal teken afgevangen met behulp van een kakzakje. Je moet wat hè? Gelukkig slaapt ze nog wat en kan ik verder in mijn leesboek tot het een tijdstip is waarop ik wat geluid mag produceren.
Dan aan de rit richting Zweden. Ik in de veronderstelling dat ik een combikaart boot en brug geboekt heb maar dit blijkt niet juist te zijn. Lang verhaal kort: mijn baan wordt volledig afgekruist en ik wordt keurig geholpen door een echte medewerker. Mijn stressniveau is na die brug al hoog (want hoogtevrees) en dan gaat die slagboom ook al niet omhoog. Aaargh. Medewerker geeft aan alle tijd te hebben en te nemen maar ik blijf stressen. Tot Noor mijn oren uit gaat likken en als ik nog niet rustig wordt, drukt ze haar hele kop tegen de zijkant van mijn hoofd. Dat helpt want daardoor realiseer ik me ineens dat ik volledig in zone rood zit. Focus op kalm. Mijn trage Android heeft vervolgens eindelijk de aankoopbon op het scherm en dan zijn we er snel uit. Er is een fout gemaakt. Pinnen en alsnog door. Tophond.
Door naar Rörvik camping in Onsala waar ik vorig jaar op de terugweg vanuit Noorwegen heb gestaan. Tent op zetten en realiseren dat Noor hetzelfde doet als Pippa deed: zwaluwen kijken die over het terrein scheren. Zó confronterend; je realiseren dat het verdriet over die hond nog zo groot is.
Avondwandeling gemaakt naar zee. Noor strontvervelend; trekken en koeienschijt vreten. Het was dus niet zo gezellig op de heenweg. Dan bij zee genieten van de natuur en de fijne stilte en bedenken dat ik op de terugweg niets ga zeggen van het schijt eten. Ze zit vanzelf een keer vol tenslotte. En dan loop ik in de groene zone zeg maar en dan laat ze vervolgens de flatsen met rust. Aargh. Spiegeltje spiegeltje aan de wand…..
Na het douchen zijn er nieuwe buren met een Italiaanse brak van 2 jaar. Herkanser uit Italie. Afgekeurd voor de jacht vanwege geen talent. Het is direct volledige liefde tussen Noor en hem. Zijn vrouwtje liet hem kennismaken en nu zit Noor alleen nog maar die kant op te koekeloeren. Amy kan zijn bloed wel drinken trouwens maar gelukkig leest hij haar goed. De Duitse buurman heeft een Nederlandse moeder en die heeft een zus die Noortje heet. Ze spreken Noor haar naam dus goed uit en vinden het ook nog es een mooie naam.
Van die gesprekken die je dag nog mooier maken.
Bende van ellende 
Plaats een reactie