Naar huis!

Het is weer tijd om naar huis te gaan.. Eigenlijk wilde ik gisteren naar huis vertrekken maar de temperaturen in Duitsland en Nederland deden besluiten gewoon nog een dagje extra te blijven. Vandaag is het verstandig te vertrekken omdat er voor vanavond en vannacht stevig onweer verwacht wordt. Gevolgd door een regendag.

Onze eerst haalbare optie van een boot in Rodby lijkt vooraf 12.45 uur; dit op basis van inpaktijd en geplande reistijd vanaf de camping. Omdat het inpakken en reizen uitermate vlotjes verliep al om 11.45 bij de boot. Die vertrekt (helemaal vol) net voor ons neus en dan is het hopen dat we meemogen op de volgende vaart, die van 12.15 uur. Want wat is het warm in de wachtrij! De buitentemp is zo’n 26 graden en omdat je midden op een asfaltterrein staat in de brandende zon kun je de honden er ook niet uitlaten. Heb ze wel even per stuk een plas laten doen in een perkje maar daarna is het wachten met de autoramen en -deuren open. Het geluk is weer es met ons en wij mogen mee op de 12.15 vaart. Vanwege de hitte kunnen de honden niet op het ongekoelde autodek blijven maar ze moeten mee naar binnen naar de lounge. Dus uitstappen in verkeerslawaai en het trappenhuis in door middel van een schuifdeur. De eerste twee trappen zijn van het type geheel gesloten en gaan wel voor de honden maar de laatste trap is open. Amy stopt na drie treden achter mij en durft niet verder, Noor spurt na een kleine aanmoediging van mij, hard door naar boven. Aargh; spagaat der armen. Amy met wat meer druk aangegeven dat ze door moest lopen en gelukkig doet ze dat dan eindelijk. Dan belanden we in een grote door airco gekoelde ruimte. Honden op AF bij de stoelen in die grote hal en ik snak naar koffie. Als ontbijt een kop koffie met droge crackers gehad en daarna niets meer. Helaas werkt de machine maar niet mee. Ik sta maar te prutsen met een grote kartonnen beker in mijn hand en ik krijg hulp van een Deense bootmedewerker. We doen samen twee pogingen maar ook hem lukt het niet. Al die tijd blijft die knappe Noor op AF terwijl Amy toch af en toe gaat zitten. Ik geef het op en geef mijn kartonnen beker aan brave Noor. Die bouwt daar een feestje mee en laat de beker ook aan zoveel mogelijk mensen zien. Heel gezellig allemaal.

Vanaf mijn zitplaats zie ik de kassamedewerker van het restaurant en dan bedenk ik me wat anders: ik laat de honden liggen en loop naar haar toe en vraag of ze koffie voor mij kan regelen omdat de machine op de gang niet werkt. Ik leg uit dat ik niet uit het zicht van mijn honden wil gaan dus daarom het restaurant niet in wil. Lang verhaal kort: ik mag het restaurant in met mijn honden en dat ze niet binnen 2 meter van het buffet mogen deert de kassa-medewerker totaal niet. Noor levert haar platte beker bij mij in en ik reken voor inschenken aan af bij de kassa. Mijn grote beker vul ik bij de automaat en ik loop tevreden terug naar mijn stoeltjes in de grote hal. Net als ik wil gaan zitten krijg ik een halve doodschrik want Noor denkt: hé nieuwe beker en komt al omhoog. Dit ging maar net goed….

We hebben heel veel aanspraak op de boot en Noor is ronduit wild te noemen. Al die lui die haar willen knuffelen. .. Een medewerker van het restaurant, die al tig keer langs gelopen is, vraagt mij of ze ook een bak water zouden lusten. Nou, dat zouden wij zeer op prijs stellen! Hij haalt een wegwerp drinkbak en een flesje bronwater. Zet de bak voor Noor op de grond neer en wil inschenken en is de bak dan kwijt aan Noor die hem al kwispelend alweer in de bek heeft. Hij maakt even lol met haar (heeft zelf 3 honden) en vult dan de netjes teruggegeven bak met water. Noor is uitgedroogd en ik moet haar gewoon even stoppen om Amy nog wat te gunnen. De lege bak zet ik vervolgens op de stoel naast mij. Dan loopt er een Nederlands stel het restaurant uit en meneer loopt wat te zwaaien met een flesje bronwater. Voor ik er erg in heb grijpt Noor die fles vast; meneer verliest de greep niet en moet er gewoon heel erg om lachen als ik los! zeg. Even later komt de medewerker van het restaurant ook weer voorbij en Noor grijpt gelijk de lege waterbak van de stoel; ze herkent hem overduidelijk tussen al die vreemden. Hoe?!

Dan komen er steeds meer medewerkers met gele jasjes in de hal staan en dat wekt mijn argwaan. Wat is er aan de hand? Dan wordt er iets omgeroepen in het Deens en daarna in het Engels. Het enige dat ik kan verstaan is drill. Dus 1 en 1 is twee en de stresskip kort aangelijnd en ja hoor: daar gaat het alarm af. Beide honden direct aan het blaffen en een gezin dat het oefen-bericht gemist heeft komt in paniek uit het restaurant de hal in gevlogen en bij ons staan. Dan wordt omgeroepen dat het een oefening is en halen de jasjes-lui een megafoon uit de kast en spelen ze wat met hun walkietalkies. Kortom: never a dull moment als ik op pad ben. Na een half uur reistijd zet ik voorzichtig de afdaling in richting autodeck. Beide honden lopen zo mee de trappen af; de ruimte tussen de traptreden is immers toch niet meer zichtbaar voor ze. Auto in en nog een watermoment voor de honden; deze keer de bak maar gewoon op de achterbank gezet.

Dan Duitsland in en daar is de temperatuur 37 graden. Niet het fijnste weer voor een pauze dus het is rijden met de airco vol aan. Er komt een gruwelijke hitte van de autoruiten af en Noor gaat ook in het midden van de auto in de aircostroom hangen. Personal space is geen issue voor deze hond en Amy kan alleen maar in een rare houding zitten als ze niet geraakt wil worden. Dat geef ze vrij snel op waardoor Noor nog meer achterbank in beslag neemt. Binnen no time is het buiten 39 graden en op de Duitse radiozender gaat het nergens anders over. Parkeerplaatsen zijn dus geen optie voor ons vandaag. Een paar korte stops gehouden door met een draaiende motor op een parkeerplaats te blijven staan maar het is gewoon geen doen. Zoveel mogelijk doorrijden; veel ongevalsplaatsen gezien onderweg en veel fileleed en daardoor ook lang onderweg. Pas in Uplegen begint het hard te waaien door naderend onweer en zakt de temperatuur es wat. Direct een pauze genomen op een Autohof en daar in de stromende regen, in de auto een hamburger weggewerkt met Noor d’r kop op mijn schouder. De honden zijn al die tijd de auto niet uitgeweest. En bij thuiskomst is het ook nog best warm maar gelukkig niet zo extreem als onderweg. Rebel dezelfde avond nog opgehaald van zijn vakantie-adres en gelijk bij thuiskomst met drie honden een blokje om gemaakt alsof we het gisteren nog zo deden.