Sleepclinic dag 3

Weer vroeg op pad voor de laatste dag van de sleepclinic. Unaniem gekozen voor Donkerbroek en we starten met een sleep van een patrijsje. Voorafgaand laat M ons ruiken aan de grond, vervolgens gaat ze op dezelfde plek staan met haar voet en laat ons dan weer ruiken. Wij als mens ruiken zelfs het verschil! En dan hoeft ze niet eens te wroeten met haar voet….

Noor is in extase zodra ze los komt in het bos; eerst volgt ze de sleep en daarna start ze met rondsjezen als een kip zonder kop. Ze komt weer bij mij uit en ruikt dan ineens de reservepatrijs die in een tasje aan de boom hangt. Ze draait al rennend haar kop, om die geur op te pikken en knalt vervolgens met de rest van het lijf tegen een boom. Lekkere start dit… Van M moet ze de auto weer in vanwege het idiote gesjees en ik krijg als tip mee om voortaan Noor eerst even door het bos te laten gaan bij een bossleep. Even de gekte er af zeg maar.

Bij de tweede sleep over het grasland (een duif) is ze een heel andere hond. Snel de sleep oppakken en de duif wordt een paar meter voor me neergekwakt bij terugkomst. Voor nu is dat helemaal prima.

Dan de sleep van een haas…. De sleep pakte ze super op maar met de zware haas (meer dan 5 kilo) wist ze zich echt geen raad. Hoe neem je dat nou mee terug?! Ze heeft het drie keer geprobeerd op verschillende manieren en toen hebben we haar na uitbundig prijzen laten stoppen. Prima zo.

Naar huis met een zeer vermoeide hond. Een paar sleepjes gedaan maar zeer intensief werk. Bij thuiskomst een extra bak brokken er in en lekker op rust. Op dagen als dit droomt ze ook zeer intens. Er moet een hoop verwerkt worden in dat bovenkamertje. Ook in het mijne want dit soort dagen zijn best pittig. Veel (nieuwe) informatie en veel denkwerk omdat M ons bij les 3 het meer zelf uit laat zoeken. Hoe staat de wind, hoe trekken we de dan de sleep, wie doet het gebaar voor sleep enz. Nu blijven oefenen en hopelijk volgend jaar weer een clinic kunnen volgen. We zijn nog lang niet uitgeleerd.

’s Avonds krijg ik een berichtje van trainingsmaatje Mike met een telefoonnummer van een dame die ook een hond van dezelfde fokker heeft als waar Noor vandaan komt. Of ik een berichtje naar haar zou willen sturen. Gedaan en gezellig aan de klets geweest. Mevrouw heeft ook een dochter van Sasa maar dan van 2,5 jaar oud. En als ze hoort dat mijn hond Noor heet, komt er binnen een paar minuten een hele bekende foto voorbij van november vorig jaar. Klein wereldje weer.